Quantcast
Channel: τοίχο-τοίχο...
Viewing all 371 articles
Browse latest View live

Αμπελοφιλοσοφίες

$
0
0


Θυμάμαι πάντα εκείνο το παλιό συνθηματάκι στους τοίχους:
κάθε που κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει και μια φυλακή.

Πράγματι, αν δεχτούμε την σωκρατική άποψη ότι η κακία είναι άγνοια, τότε αυτό ισχύει.
Αν ήξερε ο καθένας μας τα οφέλη του "καλού" και κυρίως τις ζημίες του "κακού", πρώτα και κύρια στον ίδιο του τον εαυτό, τότε θα απέφευγε σε κάθε περίπτωση να βλάπτει τους άλλους, προκειμένου να μη βλάψει τον ίδιο του τον εαυτό!
Ποιος θα έκλεβε μια τράπεζα, αν ήξερε πως αυτά τα χρήματα που θα κλέψει δε θα μπορέσει ποτέ να τα χαρεί, όπως θα ήθελε; Αν ήξερε πως ποτέ ξανά δε θα μπορέσει να κοιμηθεί ήσυχος;

Θυμηθείτε τον Λογοθετίδη στην "Κάλπικη λίρα" που, αν και μια ζωή τίμιος, λύγισε στον πειρασμό της παρανομίας και του εύκολου κέρδους.
Και όταν τέλειωσε η σύντομη περιπέτειά του με την παρανομία, διαπίστωσε πως ευτυχία είναι να κοιμάσαι με την ψυχή σου καθαρή και το ροχαλητό σου να... αντιβουίζει στη γειτονιά!
Ο παράνομος δεν μπορεί ποτέ να ροχαλίσει!
(επ! εσείς οι γυναίκες, μην τρέξετε να παντρευτείτε τον πρώτο παράνομο που θα δείτε, επειδή δε ροχαλίζει!)

Η κακία λοιπόν είναι και άγνοια του "καλού", όπως έλεγε ο σοφός Σωκράτης, αλλά είναι και κάτι άλλο.
Είναι και άγνοια της ευτυχίας.
Πώς μας ορίσανε την ευτυχία;
Δε μας την μέτρησαν ποτέ με το ανέμελο ροχαλητό.
Μας τη μετρούσαν πάντα με το χρήμα, τη δύναμη και την εξουσία.

Άρα δεν αρκεί να μάθουμε ποιο είναι το "καλό", αλλά να μάθουμε και ποια είναι η ευτυχία.
Ποιος όμως, διάολε, απ' όλους μας ξέρει τι είναι ευτυχία;
Κανείς βέβαια. Μπορούμε όμως να ξέρουμε τι ΔΕΝ είναι...



Καθώς σκεφτόμουν όμως, μου ήρθε κι η συνέχειά του:
κάθε που ανοίγει ένα μπουρδέλο, πεθαίνει κι ένας έρωτας.

Όταν μαθαίνεις να βιώνεις τον έρωτα πληρώνοντας και με το τέλος της βάρδιας να φεύγεις βιαστικός κάτω από κίτρινα φώτα, τότε δεν μπορείς να νιώσεις τη μαγεία της κατάκτησης.
Της κατάκτησης μιας ψυχής από σένα και της δικής σου ψυχής από μια άλλη.
Όταν καθορίζεις από πριν το τίμημα του έρωτα, παύει να 'ναι συναίσθημα, μα επιταγή.

Όταν κάποιος γυρίσει απ' το μπουρδέλο, γιατί να δικεδικήσει τη χαρά της ένωσης του σώματός του με αυτό της αγαπημένης του;
Γιατί να τη γεμίσει φιλιά και λόγια όμορφα;
Γιατί να αντέξει τα προβλήματα και τη γκρίνια της και να της χαϊδέψει το κούτελο λέγοντάς της με χαμόγελο πως όλα θα περάσουν, αρκεί να χαμογελά;
Γιατί να την ανεχτεί, όταν μπορεί να βρει δυο πόδια που ανοίγουνε πρόθυμα όποτε και όπως το ζητήσει;
Κι όταν μάλιστα ξέρει καλά πως το τίμημα είναι πολύ μικρότερο;
Και γιατί να προτιμήσει να ανεχτεί τις ατέλειες του σώματος της αγαπημένης του, όταν μπορεί να καβαλήσει το σώμα μιας ψηλόλιγνης αμαζόνας;
Στο τέλος κι ο ίδιος ξεχνάει να ερωτεύεται και ψάχνει πια μόνο δυο πόδια να ανοιγοκλείνουν σαν κερματοδόχος.
Στο τέλος ο ίδιος γίνεται δυστυχισμένος.

(ναι, ξέρω: διυλίζω τον κότυλον και καταπίνω την άμπελον...)

Μα έλα που σκέφτηκα και τούτο:
κάθε που ανοίγει μια τράπεζα, κλείνει κι ένα σπίτι.

Πράγματι, κάθε ναός του κέρδους που ανοίγει δίνοντας στεγαστικά, διακοποδάνεια και θαλασσοδάνεια, είναι σίγουρο πως την ίδια στιγμή κάποιο σπίτι θα χρεωθεί, θα αδυνατεί να αποπληρώσει και κάποια μέρα θα πουληθεί στο δανειστή του.
Κάποιο σπίτι θα αλλάξει τα θεμέλιά του κι αντί για αγάπη θα στεριώνεται στο χρήμα.
Και σαν τελειώσει το χρήμα που την πότιζε, έτσι γρήγορα θα στεγνώσει κι η αγάπη.


Μα έλα που το ανάποδο είναι και ακόμα χειρότερο:
Κάθε που κλείνει μια τράπεζα, κλείνουν κι όλα τα σπίτια!

Αγάπη λεύτερη

$
0
0


Θ' αγιάσουν οι παρεκτροπές σ' ανωγειανό τσιμπούσι
Στειακές θ' ακούω κοντυλιές στων στίχων το γιουρούσι
Μ' άνε θα πιω κι άνε μεθώ κι ανοίξει ο λογισμός μου
Φτάνει ως τα πέρατα του νου, στα έσχατα του κόσμου

Κει' απού πηγα κι εγάειρα δεν τράκαρα μια αγάπη
Που να μυρίζει όμορφα σαν του μωρού το δάκρυ
Και στζη ψυχής την ταραχή θα ρίξω μία πέτρα
Σ' αυτήν που με σημάδευε από τα έξι μέτρα

Τα ονείρατα μια δοξαριά, τα πάθη δύο ζάλα
Που φτάνουν να τραντάξουνε όλης τζη γης τη μπάλα
Σχολεία κι αν ετέλειωσα, στη ζήση έμεινα γρόθος
Για με γυρνά στα σύννεφα τζη φύσης μου ο πόθος

Αγάπη θέλω λεύτερη που να κοιτά στα μάτια
Κι αυτόν ακόμη το Θεό που ζει μες στα παλάτια
Κεια που γαέρνει ο λογισμός, δε φτάνουνε τα πόδια
Αυτός γροικά και να γυρνά στζ' εξάρες και τα ασόδυα

Παλληκαριά είναι να μιλάς ορθός με τζη θεούς σου
Να τζη κερνάς και τσικουδιές, να λέτε τους καημούς σου
Και σαν χαράξει η χαραυγή να πηαίνεις προς το σπίτι
Να τζη κρατάς τον χτεσινό στα χέρια αποσπερίτη

Μαζεστίξ, 28/3/2013

Απόψε γυρίζουμε τα ρολόγια αιώνες πίσω...

$
0
0

Απόψε θα αλλάξει η ώρα.
Μα δε θα αλλάξει τίποτε άλλο.
Δε θα αλλάξει ούτε η μέρα ούτε ο χρόνος ούτε η μαυρίλα τους.
Όλα θα παραμείνουν αφόρητα ίδια.
Γιατί δεν είναι παρά μικρές κι ασήμαντες κουκκίδες στη γραμμή της ιστορίας.
Μια γραμμή που επεφύλασσε για μας έναν πολύ δύσκολο ρόλο.
Ενδεχομένως τον πιο δύσκολο απ' όλους. Αυτό θα μας το δείξει το πολύ κοντινό μέλλον.

Απόψε θα γυρίσουμε τα ρολόγια μας μια ώρα μπροστά.
Πόσο θα 'θελα να τα γυρίζαμε χρόνια μπροστά.
Να χαθούν με το γύρισμα ενός δείκτη όλα τα χρόνια που μας μέλλει να ζήσουμε μέσα σ' αυτήν την καταχνιά.
Να χαθούν όπως θα χαθεί αυτή η ώρα ανάμεσα στις 3 και τις 4.
Μια ώρα που δε θα τη ζήσουμε ποτέ.
Πάντα θα ξέρουμε ότι την ώρα 3 με 4 τα ξημερώματα της 31ης Μαρτίου 2013 δεν τη ζήσαμε ποτέ.
Την προσπεράσαμε χωρίς μια ανάσα.
Πώς θα 'ταν άραγε να προσπερνούσαμε έτσι και τα χρόνια;

Να γυρίσουμε το δείκτη ξεκινώντας απ' τις 3 τα ξημερώματα απόψε και να βρεθούμε μονομιάς στις 4 τα ξημερώματα της 31ης του Μάρτη του 2025 ή του 2032...!
Να κοιτάμε προς τα πίσω και να μην υπάρχει τίποτα. Μόνο κενό!
Και μαύρες μέρες που θα ζούσαμε, αλλά δεν τις ζήσαμε τελικά προσπερνώντας τις με ένα παιχνίδι της μοίρας!

Ή τί λέτε να γυρίζαμε τους δείκτες των ρολογιών πίσω;
Αλλά αρκετά πίσω. Από κει που ξεκινήσαμε τα μεγάλα μας τα λάθη.
Πότε, άραγε, ξεκινήσαμε τα μεγάλα μας λάθη;
(Δεν εννοώ τα προσωπικά. Στα συλλογικά αναφέρομαι)
Για τον καθένα μας ήταν άλλη η στιγμή του λάθους που θα 'θελε να γυρίσει πίσω και να αλλάξει, να ξαναγράψει την ιστορία απ' την αρχή.

Γι' άλλον η στιγμη αυτή είναι η 17η του Ιούνη, γι' άλλον το Καστελλόριζο του ΓΑΠ, γι' άλλον η μέρα που μπαίναμε στην Ευρωζώνη, γι' άλλον η μέρα που μπήκαμε στην ΕΟΚ, γι άλλον η μέρα που προσγειώθηκε ο Καραμανλής στο Ελληνικό, γι' άλλον η αποστασία του Μητσοτάκη, γι' άλλον η δολοφονία του Λαμπράκη, γι' άλλον η ήττα της ΕΔΑ, γι' άλλον η Βάρκιζα, γι' άλλον ο Σαγγάριος, γι' άλλον το Γουδί, γι' άλλον η δολοφονία του Καποδίστρια, γι' άλλον το '21, γι' άλλον η άλωση της Πόλης γι' άλλον το Σχίσμα, γι' άλλον το Βυζάντιο και πάει λέγοντας...



Πριν μου πείτε εσείςπόσο ακριβώς θα θέλατε να γυρίσουμε τους δείκτες, θα ξεκινήσω εγώ.
Ο καθένας μας θα γύριζε τους δείκτες στο σημείο που νομίζει πως έγινε το λάθος, για να το διορθώσει και να ξαναγινόντουσαν αλλιώς τα πράγματα!

Εγώ λοιπόν θα γύριζα τους δείκτες ως εκείνη τη μέρα που ο Δημοσθένης εκφωνούσε το λόγο του στην Εκκλησία του Δήμου ενάντια στη συμμαχία-υποταγή της Αθήνας στον Φίλιππο της Μακεδονίας και υπέρ της υπεράσπισης της αυτοδύναμης αθηναϊκής δημοκρατίας.
Δυστυχώς δεν εισακούστηκε ο φλογερός δημοκράτης Δημοσθένης και οι συμπολίτες του, με... think tank τον Ισοκράτη της "πανελλήνιας ιδέας", κουρασμένοι έσκυψαν το κεφάλι στο Φίλιππο και συντάχθηκαν μ' αυτόν. Υποτάχθηκαν σ' αυτόν.
Κι η απόφαση αυτή σήμανε το τέλος της Δημοκρατίας.
Από τότε μέχρι σήμερα η Δημοκρατία αγνοείται.

Εκεί ήθελα να γύριζα, στην Πνύκα.
Να έβγαινα στο βήμα, στο πλευρό του Δημοσθένηκαι να φώναζα στους Αθηναίους πως η απόφασή τους αυτή θα έθαβε για πάντα το σπουδαιότερο πνευματικό επίτευγμα του Ανθρώπου: τη Δημοκρατία.
Και να τους τόνιζα ότι από το σήκωμα του χεριού τους κρινόταν το μέλλον της ανθρωπότητας.
Κι ότι στο χέρι τους αυτό που θα σηκώσουν για να ψηφίσουν ναι ή όχι, δεν κυλά μόνο το αίμα της καρδιάς τους, αλλά και το αίμα της Δημοκρατίας που με τόσο κόπο, τόσο αίμα και τόσα βάσανα δημιούργησαν και διατήρησαν οι Αθηναίοι δημοκράτες.
Θα τους φώναζα ότι στο χέρι τους κυλά ο "Μαραθώνας" της Δημοκρατίας!
Κι ότι οι Φειδιππίδες μετά το σπουδαίο αθηναϊκό "όχι", θα 'ναι έτοιμοι να τρέξουν στα πέρατα της γης για να κηρύξουν πέφτοντας "ΝΕΝΙΚΗΚΕΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"!

Ποιος Γαλάτης είσαι;

$
0
0


Ας γνωρίσουμε λοιπόν τους ήρωες και ας επιλέξει ο καθένας στο τέλος τον ρόλο που του ταιριάζει.

Αστερίξ

Ο μικρός ήρωας του γαλατικού χωριού.
Κοντός και ευρηματικός, όπως συνηθίζουν να είναι οι πονηροί των κόμικ και της ζωής, προσπαθεί να λύνει τα προβλήματα με το μυαλό του.
Κι όταν αυτό δεν αρκεί, αρχίζει στις μπούφλες όποιον βρει, χάρη και στον μαγικό ζωμό που φτιάχνει ο δρουίδης. Πίνοντας ένα φλασκί, παίρνει υπεράνθρωπη δύναμη.
Κανείς δε γνωρίζει την ακριβή του ηλικία. Μικροδείχνει, μα δεν είναι και μπόμπιρας.
Καλοσυνάτος και πρόθυμος, μα ταυτόχρονα χωρίς χιούμορ και αιωνίως μπακούρι.
Τελικά ερωτεύτηκε την πρώτη φεμινίστρια που συνάντησε.


Οβελίξ

Ο κατασκευαστής μενίρ του χωριού.
Ο κλασικός τύπος που ενσαρκώνει τον χαρακτηρισμό "ο αγαθός γίγαντας". Δεν του κόβει και πολύ, αλλά πιάνει το χέρι του. Όταν δεν κοπανάει πέτρες για να φτιάχνει μενίρ (αλήθεια, σε τι χρησιμεύουν; ) κοπανάει Ρωμαίους. Κι όταν δεν εχει Ρωμαίους πρόχειρους, κοπανάει κάνα χωριανό του στους κλασικούς ομαδικούς καυγάδες που στήνονται στο χωριό σε περίοδο ειρήνης.
Τα αγριογρούρουνα τον έχουν επικυρήξει ως υπεύθυνο της γενοκτονίας τους.
Αυτός, ως κλασικός χοντρός, ερωτεύεται την πιο ωραία γκόμενα του χωριού και νομίζει μάλιστα πως είναι και μισοτελειωμένη δουλειά: αφού αυτός θέλει!
Η χυλόπιτα του έκατσε βαριά στο στομάχι και για να περάσει ο πόνος -ελλείψει Βασίλη Καρρά την εποχή εκείνη- το εριξε στα αγριογούρουνα.
Δεν είναι χοντρός, απλά έχει χαμηλό στήθος.
Η επίδραση σ' αυτόν, βλέπετε, έιναι μόνιμη...


Πανοραμίξ

Ο δρουίδης του χωριού.
Τρελόγερος που όλη μέρα ανακατεύει μια σούπα, η οποία σπανίως είναι έτοιμη.
Ερημιτζής, καθώς δεν είναι και πολύ της παρέας και ψιλοξενέρωτος.
Είναι ο σοφός του χωριού και τον σέβονται όλοι.
Ψηφίστηκε ως ο πιο σπουδαίος δρουίδης της Γαλατίας.
Χωρίς το ζωμό του, το χωριό θα ήταν χαμένο.
Αν δεν έφτιαχνε το ζωμό, θα ήταν ένας τρελόγερος, αλλά ως δρουίδης του απαγορεύεται να παρεκτρέπεται.
Μόνο η Κλεοπάτρα έκλεψε φανερά τον θαυμασμό του. Και ιδιαιτέρως η μύτη της...
Άεργος.


Μαζεστίξ

Ο αρχηγός του χωριού.
Αν και αυτός ο ρόλος έχει... κατοχυρωθεί (χεχε!), ας σημειωθεί ότι πρόκειται για έναν παλαίμαχο πολεμιστή που πρωταγωνίστησε στην περήφανη νίκη της Σεγκόβια, αλλά και στην ταπεινωτική ήττα της Αλέζια, που όλοι θέλουν να ξεχάσουν. Αν και οι ηγέτες (σ.σ. ο Βερκικεντορίξ) αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν, εκείνος διέφυγε και ταμπουρώθηκε στο γνωστό γαλατικό χωριό μαζί με άλλους αμετανόητους, αρνούμενος να παραδώσει τα όπλα στον κατακτητή.
Αρχηγός μεν, δημοκρατικός δε. Δεν παίρνει αποφάσεις μόνος του ως να ήταν βασιλιάς. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από το συμβούλιο των σοφών και έχει δικαίωμα ο καθένας να ζητήσει την αντικατάστασή του με δημοψήφισμα.
Οι βαστάζοι του συνεχώς φταρνίζονται και τον ρίχνουν κατά λάθος απ' την ασπίδα. Βρίζουν και υπόσχονται πως μια μέρα θα τον ρίξουν για τα καλά, μα δεν το κάνουν τελικά.
Τρώει πολύ και πλένεται μια φορά το χρόνο.
Ως κλασικός αρχηγός, τρώει παντόφλα από τη γυναίκα του, Μιμίνα.
Μπορεί να κατατροπώσει λεγεώνες Ρωμαίων, αλλά ηττάται παταγωδώς από την γκρίνια της συζύγου του.


Μιμίνα

Η σύζυγος του Μαζεστίξ.
Πίσω από κάθε σημαντικό άντρα, λένε, κρύβεται μια δυναμική γυναίκα. Η Μιμίνα μπορεί να αποφασίσει πόλεμο στους Ρωμαίους μέσα απ' την κρεβατοκάμαρα και η ιστορία να αποφανθεί ότι υπήρχαν οικονομικά ή πολιτικά αίτια!
Έχει περισσότερη αρχομανία κι απ' τον αρχηγό και στο τσάι κυριών πάντοτε τονίζει ότι είναι η πρώτη του χωριού.
Στις επίσημες εμφανίσεις της διεκδικεί χώρο πάνω στην ασπίδα, παρόλο που δεν χωρούν και οι τρεις μαζί εκεί πάνω: η Μιμίνα, ο Μαζεστίξ και η κοιλιά του.
Η γκρίνια της δεν παλεύεται.
Όταν ο άντρας της φεύγει για τη μάχη του φωνάζει να πετάξει τα σκουπίδια φεύγοντας...


Αλφαβητίξ

Ο ψαράς του χωριού.
Κλασικός ελεύθερος επαγγελματίας. Δεν φέρνει καινούριο εμπόρευμα αν δεν εξαντληθεί το προηγούμενο, ακόμη κι αν έχει περάσει ένας μήνας με τα ψάρια στα καλάθια.
Μικροαστός, που μόλις μυρίστηκε καπιταλισμό, έτρεξε να κάνει τον καμπόσο με τα αερητζίδικα λεφτά της οικονομικής σύγκλισης με τη Ρώμη.
Φραγκοφονιάς που δεν κόβει ποτέ απόδειξη και που είναι έτοιμος να σβουρίξει μια τσιπούρα στο κεφάλι όποιου σχολιάσει τη φρεεσκάδα των ψαριών του. Την τσιπούρα φυσικά και την ξαναπουλάει σαν φρέσκια.
Έχει μόνιμη κόντρα με τον σιδερά Αυτοματίξ και τρώει επίσης παντόφλα από τη γυναίκα του, της οποίας το όνομα δεν γνωρίζουμε. Έχει ένα παιδί.


Αυτοματίξ

Ο σιδεράς του χωριού. Σα να λέμε ο τεχνολόγος.
Κατασκευάζει αμόνια όλη μέρα, είναι συνεχώς στην τσίτα για καυγά και μεγάλο πειραχτήρι.
Καθημερινά πηγαίνει στου Αυτοματίξ να τον ρωτήσει πόσων χρονών είναι τα ψάρια του, προκειμένου να ξεκινήσει ο καυγάς να περάσει η ώρα.
Επίσης πάντοτε παραφυλάει με το σφυρί στο χέρι, ώστε αν πάει να ανοίξειτ ο στόμα του να τραγουδήσει ο βάρδος του χωριού, του ρίχνει μια στο κεφάλι για να ησυχάσει..
Αγροίκος στην όψη, αγαθός στην ψυχή.
Φυσικά τηρεί τη γαλατική παράδοση και τρώει παντόφλα απ' τη γυναίκα του.
Έχει ένα παιδί το οποίο πλακώνεται συνεχώς με το παιδί του Αλφαβητίξ.


Μαθουσαλίξ

Ο υπερήλικας του χωριού.
Κανείς δεν ξέρει την ηλικία του. Μόνο η γυναίκα του ενδεχομένως...
Παλιός μαχητής που αναπολεί τις μέρες που ήταν νέος και σφριγηλός και κατατρόπωνε ρωμαϊκές φάλαγγες και ναρές Γαλάτισσες.
Δεν είναι ο κλασικός σοφός γέρος. Είναι οξύθυμος, επιπόλαιος, ευέξαπτος, παρορμητικός, γλεντζές και κομματάκι... πορνόγερος!
Έχει παντρευτεί την πιο νέα και ωραία γυναίκα του χωριού και κάνει φιγούρα κάθε που την κυκλοφορεί. Τον φωνάζει Μαθουσαλιξούλη.
Η μαγκούρα του προκαλεί τρόμο στους υπολοίπους και με αυτήν έχει σπάσει κεφάλια Ρωμαίων.
Φωνάζει συνεχώς να του φέρουν κι άλλους να δοκιμάσουν τη μαγκούρα του στο κεφάλι τους.
Όταν γλεντάει, ξανανιώνει: νιώθει δέκα χρόνια νεώτερος! (νιώθει δηλαδή περίπου ενενήντα...)


Σύζυγος Μαθουσαλίξ

Πρόκειται για την ωραία του χωριού, μα δεν δηλώνει το όνομά της. Προτιμα να συστήνεται ως "κυρία Μαθουσαλίξ".
Ακολουθεί την παράδοση των τοπ μόντελ αφού παντρεύτηκε τον πιο γέρο. MILF θα την έλεγαν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, παρότι δεν κάνει παιδί, αφενός λόγω ηλικίας του συζύγου και αφετέρου επειδή δεν θέλει να χαλάσει τη σιλουέτα της.
Παρόλη την ηλικία του τον αγαπάει και τον προσέχει. Όταν τον έδιωξε απ' το σπίτι, του έδωσε και μια κουβέρτα για να μην τον πιάσουν τα ρευματικά του.
Έχει μόνιμη κόντρα με τη Μιμίνα για το ρόλο της πρώτης του χωριού, καθώς αυτή θεωρεί ότι ο ρόλος αυτός ταιριάζει στη σύζογο του πρεσβύτερου ενώ η Μιμίνα θεωρεί ότι ταιριάζει στη σύζυγο του αρχηγού.
Όταν δεν πλακώνονται οι άντρες τους, τσακώνονται οι ίδιες.


Κακοφωνίξ



Ο βάρδος του χωριού.
Είναι ο εφιάλτης κάθε παρέας. Όποτε μαζευτούν τρεις άνθρωποι μαζί, αυτός θεωρεί αυτονόητο πως πρέπει να αρχίσει να τραγουδάει.
Η σχέση του με τη μουσική είνα μεγάλη. Σε απόσταση...
Δεν ξεχωρίζει πεντάγραμμο από τσελεμεντέ.
Παρόλα αυτά, θεωρεί βέβαιο πως θα αναγνωριστεί μετά το θάνατό του.
Όταν σκουπίζει την καλύβα του, η σκόνη παίρνει σχήματα νοτών.
Ο Αυτοματίξ συνεχώς τον πειράζει και τον προκαλεί. Δεν αντέχει δευτερόλεπτο τη φωνή του και πλακώνονται συνέχεια. Σαν γνήσιος καλλιτέχνης όμως δεν μεταχειρίζεται βία. Μόνο την υπόκειται.
Έχει καημό να απολαύσει το τσιμπούσι στο τέλος κάθε περιπέτειας.
Μια φορά του το επέτρεψαν οι συγχωριανοί του και ο Αυτοματίξ αυτοεξορίστηκε μην αντέχοντας να ακούει τη φωνή του...


Ιντεφίξ

Ο σύκλος του Οβελίξ.
Είναι ο πιστός ακόλουθος του γνωστού ήρωα.
Μυρίζει τα πάντα και μπορεί να ακολουθεί ίχνη Ρωμαίων και αγριογούρουνων για χιλιόμετρα.
Του αρέσει να δαγκώνει κώλους λεγεωναρίων και να μαζεύει τα κράνη τους, όπως το αφεντικό του.
Είναι οικολόγος και κλαίει με λυγμούς κάθε που βλέπει ένα δεντράκι να έχει κοπεί για οποιονδήποτε λόγο.


Φραμπαλά



Το μοντέλο του χωριού.
Εκτυφλωτικής ομορφιάς χωριάτισσα, η οποία όπως ήταν φυσικό νικήθηκε από την αστυφιλία και ζει πλέον μακριά απ' το χωριό.
Κάθε που έρχεται, ξυπνά τον έρωτα του Οβελίξ, ο οποίος προσπαθεί να της τον εκφράσει αλλά ντρέπεται και μένει μπουκάλα.
Η αλήθεια είναι πως κι αυτή βάζει το χεράκι της, καθώς του δίνει φιλιά και κομπλιμέντα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην ευαίσθητη καρδιά του ευτραφούς Γαλάτη μενιριτζή.
Όπως είναι φυσικό έχει κι αυτή το αμόρε της, έναν όμορφο νεαρό και αυτό απογοητεύει τόσο πολύ τον, άμαθο σ' αυτά, Οβελίξ!


Ρωμαίοι λεγεωνάριοι

Οι άτυχοι της ιστορίας.
"Καταταχτείτε" τους έλεγαν... κι αυτοί πίστεψαν τις υποσχέσεις πως μόλις τελειώσουν τη μικρή εικοσαετή θητεία τους, θα πάρουν ένα κλήρο κάπου για να συνεχίσουν ήσυχοι τη ζωή τους.
Έφταναν στα οχυρά γύρω απ' το γαλατικό χωριό αισιόδοξοι, ως κατακτητές και μετά από λίγο καιρό γίνονταν ανεπρόκοποι καραβανάδες.
Δεν ήθελαν ούτε να ακούνε για μάχες και για πόλεμο, διότι κάθε φορά τις έτρωγαν κανονικά από τους Γαλάτες!
Κάθε τους περίπολος έμοιαζε με αποστολή αυτοκτονίας, καθώς συνήθως γύριζαν με αίματα και μόλωπες!
Διεκδικούσαν συνδικαλιστικά δικαιώματα και ζητούσαν "φρου φρου κι αρώματα και όχι άλλα πτώματα"!


Γιεγιεδίξ

Ο γιεγιές του χωριού.
Ανηψιός του Μαζεστίξ, μένει στη Λουτέτια (σ.σ. παρίσι) και τον έστειλε κάποτε ο πατέρας του διακοπές στο χωριό για να γίνει άντρας.
Τελικά αντί να γίνει αυτός βαρύς χωριάτης, παρέσυρε τους χωριανούς στους γιεγιέδικους ξέφρενους χορούς.
Ο μόνος που ανακάλυψε ένα εκπληκτικό ταλέντο στον Κακοφωνίξ, επηρεασμένος ίσως από τα ακατανόητα ψυχεδελικά που άκουγε ο ίδιος.
Παρότι ξεκίνησε φλώρος, τελικά πράγματι έγινε άντρας και τα έβαλε στα ίσα με τους φοβερούς Νορμανδούς (Βίκινγκς).


Πειρατές

Συνονθύλευμα παλιών σκλάβων.
Με την απελευθέρωσή τους αποφάσισαν να πάρουν ένα πλοίο και να ζήσουν λεηλατώντας άλλα πλοία.
Φόβος και τρόμος των θαλασσών.
Ο άπληστος φιλάργυρος αρχηγός, ο σοφός σύμβουλος με το ξύλινο πόδι που είχε για όλες τις περιστάσεις ένα ελληνικό ή λατινικό ρητό να πει εκνευρίζοντας τον αρχηγό, ο Νουμίδης που στεκόταν στο παρατηρητήριο για να εντοπίζει πιθανούς στόχους ή κινδύνους στον ωκεανό και το υπόλοιπο πλήρωμα ήταν όλοι τους ατρόμητοι, μα έναν φόβο είχαν: μην ακουστεί απ' το στόμα του Νουμίδη η τρεμάμενη προειδοποίηση "ΟΙ ΓΑ...ΟΙ ΓΑ...ΓΑ..."!
Τότε επιλογή τους ήταν να βουλιάξουν το πλοίο και να πάνε κι οι ίδιοι στον πάτο, παρά να φάνε κι άλλες μπούφλες απ' τους Γαλάτες.


Ιούλιος Καίσαρ

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας.
Ο πιο γενναίος, έξυπνος και μορφωμένος αυτοκράτορας της Ρώμης.
Αυτός που κατατρόπωσε όλα τα έθνη της Ευρώπης με τη στρατηγική του.
Αυτός που ήταν ο φόβος κι ο τρόμος για τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ναι, αυτός δεν μπορούσε με τίποτα να νικήσει το περήφανο μικρό γαλατικό "χωριό των τρελών", όπως το αποκαλούσε!
Χρησιμοποίησε όλους τους μεθόδους υποταγής. Πόλεμο, συμφιλίωση, διχόνοια, ανάπτυξη, καπιταλισμό... αλλά τίποτα δεν του καθόταν! Οι Γαλάτες πάντοτε επιβίωναν!
Μιλούσε για τον εαυτό του πάντοτε στο τρίτο πρόσωπο, αλλά δεν ήταν σχιζοφρενής.
Ήταν ψώνιο κι είχε και δίκιο που ήταν...


Ποιος ρόλος σου ταιριάζει λοιπόν;

Ψυχοπαθής, απελπισμένος ή κάτι άλλο;;;

$
0
0
CNN: Ο Κιμ Γιονγκ Ουν δεν είναι τρελός
Να βλέπεις ποιος θα καταστρέψει τον κόσμο, να απελπίζεσαι...
Το Hollywood είχε ωραιότερες φάτσες καταστροφέων.
Στα ψιλά της ειδησεογραφίας έχει περάσει ένα τεράστιο θέμα που άλλοτε θα ξεσήκωνε θύελλα ποικίλλων αντιδράσεων.
Ο νεοδιορισθείς (νεοεκλεγέντα, δεν τον λες!) ηγέτης της Βορείου Κορέας οπλίζει τα πυρηνικά όπλα και σημαδεύει τις ΗΠΑ!
Και όχι μόνο το κάνει, αλλά το φωνάζει κιόλας με καμάρι!

Για κάποιον ακατανόητο λόγο το θέμα παρουσιάζεται στα ελληνικά ΜΜΕ σχεδόν ως... καλτ!
Αλλά πόσο καλτ μπορεί να θεωρηθεί ο κίνδυνος έναρξης ενός πυρηνικού πολέμου;

Και τελοσπάντων τι διάολο θέλει αυτός ο Κιμ Γιονγκ Ουν και... ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη;
Αυτά που συμβαίνουν εκεί στην Κορέα δεν εξηγούνται λογικά.

Έχουμε απ' τη μια τις ΗΠΑ με τον σταθερό σύμμαχό τους, τη Νότιο Κορέα κι απ' την άλλη την αποκομμένη απ' όλους κι απ' όλα Βόρειο Κορέα.
Και παραδόξως ακούμε εδώ και μέρες καθημερινά επιθετικά πολεμικά μηνύματα από την πλευρά του αδυνάτου!

Επειδή η πληροφόρηση για τα της Κορέας είναι συγκεχυμένη και αναξιόπιστη, προσπαθώ να συνδέσω τα πράγματα κάνοντας εικασίες.

1η εκδοχή: ο σύντροφος Κιμ είναι ψυχάκιας δολοφόνος και έχει μπερδέψει τη ζωή με το playstation. Κάπως θέλει να περάσει την ώρα του στη μάλλον βαρετή Βόρειο Κορέα και παίζει με κουμπάκια που εκτοξεύουν πυρηνικά.
Κάτι σαν "Ευλογητός με σφυροδρέπανο"!
(οι Φωσκολιστές θα με καταλαβαίνουν...)

2η εκδοχή: ο σύντροφος Κιμ μαθαίνει ότι επίκειται εντός ολίγου ΝΑΤΟϊκή επίθεση στη χώρα του και αφενός με τις απειλές του επιχειρεί να τρομοκρατήσει το αντίπαλο στρατόπεδο, μπας και τη βγάλει καθαρή, και αφετέρου -αν δεν πιάσει αυτό- πάει για έναν ηρωικό χορό του Ζαλόγγου.
Ξέρει ότι Ρωσία και Κίνα δεν τολμούν να σηκώσουν το βλέμμα τους στις ΗΠΑ, θα τον γράψουν στα τέτοια τους και θα τον αφήσουν εκτεθειμένο στις αμερικανικές ορέξεις.
Επομένως τα κάνει όλα αυτά για να χάσει με στυλ...
(σ' αυτήν την εκδοχή αναμένεται ανακοίνωση του ΚΚΕ περί κορεατικού... οππορτουνισμού!)

3η εκδοχή: ο σύντροφος Κιμ απλώς αμύνεται ενάντια στις ανελέητες στρατιωτικές, διπλωματικές και οικονομικές επιθέσεις του ΝΑΤΟϊκού στρατοπέδου, τις οποίες επιθέσεις όμως δεν γνωρίζουμε, καθώς η μιντιακή παρουσίαση του φαινομένου Βόρειος Κορέα είναι επιεικώς μονομερής και κατευθυνόμενη.
(ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τη δημοκρατία στη Β. Κορέα... ενώ στην Ιορδανία και στη Σαουδική Αραβία των "επενδυτών" είναι όλο... δημοψηφίσματα!)

4η εκδοχή: ετοιμάζεται κάποια "κορεατική άνοιξη" με πρότυπο τα αραβικά γεγονότα και η επιθετικότητα του συντρόφου Κιμ κοιτάζει με το ένα μάτι έξω, στους ενορχηστρωτές της επικείμενης αναταραχής, και με το άλλο μάτι μέσα, στους επίδοξους "αντικαθεστωτικούς". Ένας βρυχηθμός του λιονταριού πριν πέσει, σα να λέμε. Εξάλλου, δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός του βομβαρδισμού πληροφοριών τα τελευταία ΄δύο χρόνια σχετικά με τη Βόρειο Κορέα. Έτσι κάνουν πάντα όταν ετοιμάζουν μια "Άνοιξη".
(Ένας προπαγανδιστκός κούκος φέρνει πάντοτε την "Άνοιξη".)


Ειλικρινά αδυνατώ να επιλέξω ανάμεσα στα τέσσερα σενάρια.
Ενδεχομένως να είναι κάποιος μεταξύ τους συνδυασμός ή ακόμη και κάτι άλλο που δεν έχω ακόμη σκεφτεί.

Πάντως σε κάθε περίπτωση αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και σ' αυτό το ζήτημα, διότι μπορεί αύριο να ακουστεί κάνα "μπαμ" και να μην ξέρουμε από πού μας ήρθε.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά μια πυρηνική καταστροφή είναι ο μόνος ασφαλής εναλλακτικός δρόμος για να γλιτώσουμε από τα Μνημόνια.
Ελπίζουμε στον σύντροφο Κιμ.
Να πατήσει το κουμπί, να πάμε στο διάολο όλοι μας, μπας και ησυχάσει ο κόσμος από τη μπόχα μας.
Κι ίσως το επόμενο είδος που θα εμφανιστεί και θα κυριαρχήσει επί της γης να είναι λιγότερο μαλάκας από μας.

Δώδεκα Ρηγάδες

$
0
0
Οκαπ'ταν-Ρήγας μπάρκαρε με όλο του το ασκέρι για μέρη μακρινά.
Το πλοίο του, φτιαγμένο από ξύλο στο σκελετό του και λίγο σίδερο στα δεσίματά του, ξεκινούσε για το ατέλειωτο ταξίδι.
Οι ναύτες δεν ήταν ανώνυμοι.
Ήταν ο Ρίκος, ο Λιόντας, ο Άρης, ο Ψάρρος κι ο Μπάτης.
Μαζί και οι πολύτιμες γυναίκες: η Μίκα, η Βάγια, η Ζαμπία, η Τζίνα, η Διδώ κι η Σύλλια.
Όλοι τους ήταν δώδεκα. Μαζί με τον Ρήγα.
Δεν ήταν ο ένας και οι δώδεκα μαθητές. Ήταν όλοι τους δώδεκα.
Δάσκαλοι και μαθητές μαζί.
Ποτέ με τα κουπιά τους και πότε με τα ανοιχτά πανιά τους σκίζαν τα κύματα.
Ο καθένας σ' ένα ρόλο. Απαραίτητος όπως και κάθε άλλος.
Κανείς δεν περίσσευε στο πλοίο. Ένας να έλειπε, ήταν όλοι τους χαμένοι.
Γι' αυτό έπρεπε να προσέχει και να φροντίζει ο ένας τον άλλον να μη χαθεί.
---

Περνούσαν θάλασσες, πελάγη κι ωκεανούς και το πλοίο περνούσε πάντα αλώβητο.
Κι όταν τύχαιναν κακοτοπιές, συσκέφτονταν όλοι μαζί κι άλλοτε αποφάσιζαν να αράξουν το πλοίο κάπου κλειστά ώσπου να περάσει η ταραχή κι άλλοτε βάζανε όλοι τους τα δυνατά τους να σκίσουν τα κύματα κόντρα στον καιρό.
Σε κάθε τους απόφαση λάμβαναν υπ' όψιν πως δεν πρέπει να χαθεί κανείς.
Κι όταν ριψοκινδύνευαν, ήξεραν πως ή θα περάσουν όλοι μαζί στην άλλη πευρά του ωκεανού ή πως θα χαθούν όλοι μαζί στα βάθη του.
Κι ο Ρήγας μαζί.
Παρόλο που αυτός είχε ναυπηγήσει το καράβι, είδε τον εαυτό του σαν ένα κουπί, σαν ένα γρανάζι του πλοίου.
Ο Ρήγας κρατούσε το πηδάλιο, αλλά κάτι είχε αλλάξει απ' όταν σάλπαραν.
Δεν ήταν πια πρόσωπο. Ήταν ρόλος.
Όποιος κρατούσε το πηδάλιο κάθε φορά, λεγόταν Ρήγας.
Έτσι κι όλα τ' άλλα ονόματα.
Χαθήκανε μαζί με την ατομικότητά τους.
Γίνανε ρόλοι κι ανακατεύτηκαν μεταξύ των δώδεκα.
---


Όλοι έκαναν τα πάντα και υπηρετούσαν κάθε ρόλο.
Κι έτσι ο ένας κρατούσε το πηδάλιο, ο άλλος το χάρτη, ο άλλος κοίταζε τα αστέρια, ο άλλος καθάριζε το κατάστρωμα απ' τα νερά, ο άλλος μαγείρευε, ο άλλος έραβε τα καινούρια ρούχα χρησιμοποιώντας για κλωστές τα ξηλωμένα παλιά ρούχα. Οι άλλοι έξι κοιμούνταν ή ξεκουράζονταν ώσπου να αντικαταστήσουν τους άλλους έξι στη δική τους βάρδια.
---
 

Αλλά δεν είχαν χωρίσει μόνο τις δουλειές. Είχε ο καθένας το ταλέντο του, που τον έκανε ξεχωριστό.
Άλλος ήταν ο πιο ψύχραιμος, άλλος ήταν αυτός που έλεγε τα πιο ωραία αστεία, άλλος είχε την πιο ωραία φωνή και τους χάριζε όμορφες στιγμές με την κιθάρα του, άλλος έλεγε τα πρόστυχα αστειάκια κι άναβε τα αίματά, άλλος έγραφε ποιήματα, άλλος ήταν ονειροπόλος που παρέσερνε τους άλλους στο δικό του κόσμο, άλλος ήταν σοφός κι έλεγε όμορφες και διαδακτικές ιστορίες... όλοι είχαν κάτι δικό τους να βάλουν στο μωσαϊκό της ανθρωπότητας που μαζεύτηκε σ' ένα πλοίο...
---

 
Κάθε που πιάνανε λιμάνι, δεν αράζανε το πλοίο μαζί με τ' άλλα. Το κρύβανε σε κάτι κουφωτούς όρμους και κατεβαίναν οι μισοί.
Οι άλλοι μισοί παρέμεναν στο πλοίο να το φυλάνε.
Μην τυχόν και 'ρθουν απ' έξω κι άλλοι που θα ταράξουν την τέλεια ισορροπία που είχαν βρει μεταξύ τους. Μην τυχόν ανέβουν και κουβαλήσουν την αρρώστια τους και χαλάσουν την υγεία του πλοίου.
Δε χρειαζόταν να 'ρθουν καινούριοι στο πλοίο. Οι νέοι ναύτες θα γεννιούνταν εκεί μέσα.
Απ' τα ζευγάρια που 'χαν προκύψει με τον καιρό.
Ο Ψάρρος και η Βάγια, ο Ρίκος και η Τζίνα, ο Ρήγας και η Σύλλια, ο Άρης και η Διδώ, ο Μπάτης και η Ζαμπία, ο Λιόντας και η Μίκα.
Οι δώδεκα απόστολοι της Ζωής που μοιράζονταν τα πάντα: το μυαλό τους, τις δυνάμεις τους, τις ανάγκες τους, τα όνειρά τους, τα συναισθήματά τους, τις ψυχές τους, τα σώματά τους.
---


Κι όταν κάποτε είχαν δέσει σε κάποιον όρμο, τους πέτυχε ο γερο-Κάκος, πάτησε στη σανίδα κι ανέβηκε στο πλοίο να ρωτήσει ποιοι ήταν.
"Ε! Ναύτες! Ποιος είναι ο Ρήγας σας;"
"Δεν υπάρχουν Ρηγάδες και Ντάμες εδώ γέρο!"
"Και ποιος κρατά το πηδάλιο;"
"Η ζωή, γέρο! Αν βγάλεις το εγώ σου μακριά απ' το πηδάλιο, τότε εκείνο σε πηγαίνει όπου προστάζει η Μοίρα."
"Και στις κακοτοπιές ποιος παίρνει την ευθύνη;"
"Όλοι, γέρο! Αφού όλοι θα χαθούμε αν δεν τα καταφέρουμε, όλοι μαζί παίρνουμε την ευθύνη!"
"Και δεν έχετε αφέντη;"
"Αφέντης μας είν' ο άνεμος. Μα κι αν χρειαστεί καμιά φορά, δεν τον υπακούμε!"
"Καλά και πώς ζείτε; Τι τρώτε;"
"Τρώμε ό,τι μας δίνει ο Κόσμος, η Φύση μας. Στη θάλασσα γυρνάμε, ψάρια τρώμε. Κι όταν αράξουμε σε στεριά, μπορεί να φάμε και κρέας. Παίρνουμε και λάχανα και φρούτα."
"Και πώς τα αγοράζετε; Με τι λεφτά;"
"Τι να τα κάνεις τα λεφτά, γέρο; Σε τι χρειάζονται; Εμείς γι' αυτό σαλπάραμε Για να ζήσουμε. Για να μην είματε πια σκλάβοι ενός χάρτινου ψέματος, που γύρω του χορεύει η οικουμένη."
"Και πώς ντύνεστε τόσο ωραία; Πού τα βρίσκετε τα ρούχα;"
"Ξηλώνουμε τα παλιά μας και τα ξαναράβουμε μ' άλλον τρόπο κι άλλους συνδυασμούς κι έτσι πάντα έχουμε καινούρια κι ωραία ρούχα!"
"Κι άμα γεράσετε, το πλοίο τί θα απογίνει; Θα σαπίσει;"
"Θα το κρατήσουν, αν θέλουν, τα παιδιά μας! Είμαστε όλοι ερωτευμένοι και θα κάνουμε πολλά παιδια! Αυτός συνεχίζει να μας ταξιδεύει: ο Έρωτας!"
"Εϊ καπετάνιο... θέλεις έλα ναύτη ακόμα;"

To euro or not to euro? Το τέλος του ταμπού.

$
0
0
to euro or not to euro?
κατήντησε δίλημμα υπαρξιακό...
Σε συζητήσεις τον τελευταίο καιρό με ανθρώπους πουστήριξαν στις εκλογές τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ελέω φόβου για το ευρώ,παρατηρώ μια μεγάλη στροφή.
Εδώ και καιρό είχαν αρχίσει να υπάρχουν τα πρώτα σημάδια, αλλά τα γεγονότα της Κύπρου και η ανοιχτή και ακομπλεξάριστη συζήτησηπου ξεκίνησε εκεί περί της αναγκαιότητας της παραμονής στην Ευρωζώνη και περί ορίου των θυσιών, έσπασαν για τα καλά το ταμπού που υπήρχε και στην Ελλάδα.

Είναι αλήθεια πως εδώ και τρία χρόνια όσοι υποστηρίζουν την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη ή όσοι την θεωρούν μια εναλλακτική λύση αντιμετωπίζονταν σχεδόν ωςλεπροί.
Αν μάλιστα τύχαινε να κατέχουν και κάποια θέση στα δημόσια πράγματα χαρακτηρίζονταν "λόμπι της δραχμής"και κατηγορούνταν από κυβέρνηση και ΜΜΕ για απόπειρα κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας!
Υπό το βάρος αυτής της κατάστασης πολλοί που υποστήριζαν είτε την αποχώρηση είτε την εξέταση της αποχώρησης ως πιθανό ενδεχόμενο, αναγκάζονταν να μασούν τα λόγια τους και να αυτολογοκρίνονται.
Τώρα όμως σαν κάτι να άλλαξε. Απενοχοποιήθηκε η συζήτηση αυτή.
Και επιτέλους ίσως και να μπορέσουν να εκφραστούν κανονικές απόψεις με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Διότι μέχρι στιγμής ακούγαμε ένθεν κι ένθεν είτε ευχολόγια είτε αφορισμούς, αφού η συζήτηση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αποτελούσε για τους μεν ταμπούκαι για τους δε τοτέμ.

Το νόμισμα ως τοτέμ
που την πατρίδα προστατεύει...


Αξίζει να προσεχθούν οι λόγοιγια τους οποίους παρατηρείται αυτή η μεταστροφή των μέχρι πρότινος (και ίσως ακόμη) φιλομνημονιακώνσυμπολιτών μας.
Για να δούμε λοιπόν για ποιους λόγους φαίνεται πως συμβαίνει αυτή τώρα.
Με βάση τις συζητήσεις που σας προείπα, έβγαλα το συμπέρασμα πως αυτή η αλλαγή στάσης οφείλεται στη διάψευση των προσδοκιών (!)που είχαν από την παρούσα κυβέρνηση και από την Ε.Ε.
Είχαν πειστεί πως η μπόρα πέρασε και πως η Ε.Ε. θα τροφοδοτούσε το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα με ρευστό και πως θα εξανάγκαζε τις τράπεζες και την κυβέρνηση να ρίξουν αυτό το χρήμα στην αγορά για να "κινηθεί" και πάλι.
Διαψεύστηκαν όμως κι από τα γεγονότα.
Οι δόσειςτης Δανειακής Σύμβασης έρχονται κουτσουρεμένεςκαι αφορούν μόνο στην κάλυψη κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών και όχι στην τροφοδοσία του επενδυτικού ρόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Έτσι οι έχοντες μαγαζιά, επιχειρήσεις κλπ διαπιστώνουν ότι παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, ακόμη δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καμία "ανάσα ρευστότητας" (κλισέ) από τις τράπεζες και ότι τελοσπάντων έχουν ξεμείνει από ζεστό χρήμα.
Παράλληλα, επίσης παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, αυξήθηκε κι άλλο η έμμεση και άμεση φορολογία,με αποτέλεσμα το κόστος παραγωγής να αυξάνεται την ώρα που η ζήτηση προφανώς λόγω ύφεσης και ανεργίας βαίνει διαρκώς μειούμενη.
Τα μνημονιακά μέτρα εξάλλου επέφεραν δυσκολίες και στην ίδια τους την καθημερινότητα,καθώς διαπίστωσαν πως και οι ίδιοι δεν είχαν λεφτά για πετρέλαιο ή πως, και αν ακόμη είχαν, δεν είχαν οι υπόλοιποι στην πολυκατοικία και επομένως κρύωναν κι οι ίδιοι.
Επίσης οι λογαριασμοί της ΔΕΗ έγιναν δυσβάστακτοι, τα χαράτσια διαιωνίζονται και επομένως το κόστος ζωήςαυξήθηκε κι άλλο και απειλεί και τους μέχρι πρότινος αντέχοντες τα μέτρα λιτότητας.

fetih
Το ευρώ ως φετίχ


Με λίγα λόγια, εμείς μέχρι πριν λίγους μήνες δεν μπορέσαμε να πείσουμε τους φιλομνημονιακούς μας φίλους του "πάση θυσία στο ευρω" πως ο δρόμος που βαδίζουμε είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την καταστροφή.
Ίσως να είχαν "λίπος" ακόμη και να άντεξαν τα μέτρα της πρώτης διετίας.
Τώρα όμως άρχισαν κι αυτοί να βιώνουν πολύ πιο έντονα στο πετσί τους το πρόβλημα στην καθημερινότητα που βιώναμε οι υπόλοιποι και ακόμη περισσότερο άρχισαν να βλέπουν τον μεγάλο τοίχο τουαδιεξόδου,το οποίο μέχρι πρότινος τους φαινόταν λαμπρή λεωφόροςασφαλούς εξόδου από την κρίση.
Εξάλλου, πολλοί από τους ψηφίσαντες μνημονιακά πέρσι το καλοκαίρι, το έκαναν από φόβο μη τυχόν και βγούμε απ' το ευρώ.
Διότι ως επί το πλείστον είχαν καταθέσεις ακόμη.
Και ψήφισαν φιλομνημονιακά ως τη μέγιστη ασφάλεια για την ακεραιότητα της περιουσίαςτους.
Τα γεγονότα της Κύπρου όμως έθεσαν σε αμφισβήτηση ακόμη και αυτό, το τελευταίο προπύργιο του καπιταλιστικού παραμορφωτικού καθρέφτη.
Πλέον νιώθουν πλήρως ανασφαλείςκαι ως προς τις καταθέσεις τους και ως προς το ευρώ.
Ενώ ταυτόχρονα βλέπουν  την ελληνική κυβέρνηση να είναι ο απόλυτος κομπάρσος στη φαρσοκωμωδία των eurogroup και να είναι πάντοτε έτοιμοι να αποδεχθούν κάθε τρελή ιδέα που θα έρθει στους γραφειοκράτες/τεχνοκράτες των Βρυξελλών.
Ενός eurogroupπου πλέον δεν τους φαίνεται ως φορέας σταθερότητας και ασφάλειας, αφού στην Κύπρο έδειξε την καταστροφική του μανία.



Εν ολίγοις γκρεμίζονται καθημερινά πολλές αυταπάτες σ' αυτούς που μέχρι πρότινος θεωρούσαν μοναδικό ασφαλή δρόμο την υποτακτικότητα στις γερμανικές επιταγές.
Κι αφού γκρεμίζεται η ασφάλεια εντός ευρώ,άρχισαν και οι ίδιοι, ακομπλεξάριστα πλέον, να συζητούν χωρίς αφορισμούς αν τυχόν θα ήταν καλύτερη η κατάσταση σε περίπτωση εξοδου από την ευρωζώνη.
Όχι ότι ακόμη έχουν πειστεί.
Μεταξύ μας, ούτε εγώ ακόμη έχω πειστεί (όχι για λογιστικούς, αλλά για πολιτικούς κυρίως λόγους).
Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή η ειλικρινής συζήτηση που ανοίγει σιγά-σιγά μόνο προς όφελός μας θα αποβεί.
Σε αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλε και η πρόσφατη απενοχοποιητική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ περί ευρώ και αναμφίβολα ο τρόπος με τον οποίο τέθηκε ("καμία θυσία για το ευρώ-καμία αυταπάτη για τη δραχμή") συντελεί στην ανάπτυξη μιας σοβαρής συζήτησης για τα πιθανά οφέλη και τους πιθανούς κινδύνους από τυχόν έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη.
Ώστε η δραχμή να μην είναι πια ούτε ταμπού ούτε τοτέμ.
Σοβαρή εκτίμηση χρειάζεται με σοβαρά επιχειρήματα.
Διότι έτσι, με ψύχραιμη αντιπαραβολή ένθεν κι ένθεν επιχειρημάτων, θα μπορέσουμε με πιο καθαρό μυαλό να αποφασίσουμε ποιο είναι το καλύτερο για τη χώρα.
Πολιτική συζήτηση δε γίνεται με κυνήγι μαγισσών, αλλά μόνο με ορθό λόγο.


ΥΓ.: Ζητώ συγνώμη από όσους ξεκίνησαν να διαβάζουν περιμένοντας να τους μιλήσω για το τέλος του επιτραπέζιου Taboo...

Το ανέκδοτο του Ζίζεκ και το Κογιότ

$
0
0
«Θυμηθείτετην κλασική σκηνή στα κινούμενα σχέδια όπου οι πρωταγωνιστές συνεχίζουν απλώς να περπατούν πέρα από το χείλος του γκρεμού, αγνοώντας ότι δεν υπάρχει έδαφος κάτω από τα πόδια τους: πέφτουν μόνο όταν κοιτάξουν και συνειδητοποιήσουν ότι κρέμονται πάνω από την άβυσσο»,αρχίζει το άρθρο του ο Ζίζεκ. «Κάπως έτσι δεν πρέπει να νιώθουν και οι Κύπριοι αυτές τις ημέρες;»,αναρωτιέται.
(σ.σ. όπου Κύπριοι, βάλε και Έλληνες και Ισπανοί κλπ)

«Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η χώρα τους δεν θα είναι ποτέ η ίδια, ότι έχει συντελεστεί μία καταστροφική πτώση του βιοτικού τους επιπέδου»,όπως γράφει χαρακτηριστικά. «Οι πλήρεις συνέπειες του γεγονότος ωστόσο δεν είναι ακόμα ορατές, με αποτέλεσμα για κάποιο χρονικό διάστημα (οι Κύπριοι) να έχουν την πολυτέλεια να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως το καρτούν που κρέμεται στον αέρα»… «Οι πραγματικές συνέπειες θα φανούν σιωπηλά, όταν ο πανικός κοπάσει»


Αυτά και άλλα πολλά είπε ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ.
Για μας που μεγαλώσαμε βλέποντας Looney Tunes, είναι πολύ γνώριμη η σκηνή που περιγράφει ο Ζίζεκ.
Για του λόγου το αληθές, θαυμάστε τη σκηνή:

 
Πόσο πιο παραστατική εικόνα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για να περιγράψει τη θέση όλων ημών
που συνεχίζουμε -θέλοντας ή μη- το αέναο κυνήγι φαντασμάτων;
Το ξέρουμε πως πρόκειται για φαντάσματα, το ξέρουμε πως το "μπιπ-μπιπ με κανέναν τρόπο δεν μπορούμε να το πιάσουμε, αλλά συνεχίζουμε αιωνίως να το κυνηγάμε.
 
Και ξέρετε γιατί δεν μπορούμε να το πιάσουμε;
Γιατί ό,τι είναι ο Θεός για το Σύμπαν, το ίδιο είναι και ο σκιτσογράφος για το κόμικ.
Είναι ο Θεός του κωμικού του σύμπαντος.
Κι έτσι όσο και να το θέλει το φτωχό Κογιότ, δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει το "μπιπ-μπιπ".
Όποιος ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού, άλλωστε, αυτός είναι που επιλέγει και το νικητή.
Κι ο σεναριογράφος είναι με το μέρος του "μπιπ-μπιπ"!
 
Αλλά σε τελική ανάλυση ποιος όρισε τη βουλιμία του Κογιότ για "μπιπ-μπιπ";
Μήπως το ίδιο το Κογιότ;
Όχι βέβαια!
Μα φυσικά ο Θεός του κωμικού σύμπαντος το όρισε κι αυτό!
Ο σεναριογράφος δεν ορίζει μόνο το αποτέλεσμα, αλλά ορίζει και την θέληση του ήρωα της ιστορίας.
 
Έτσι ζούμε, φίλοι μου.
Στο κωμικοτραγικό σύμπαν μας, εμείς οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι κλπ είμαστε το Κογιότ που τρέχει και θα τρέχει αιωνίως να πιάσει ένα "μπιπ-μπιπ" άπιαστο.
Κι όποτε αυτό θα στρίβει απότομα ανατρέποντας τους νόμους της Φύσης (αφού ο σεναριογράφος τους ορίζει κι αυτούς), τότε εμείς θα συνεχίζουμε τρέχοντας στον αέρα.
Και θα συνεχίζουμε να τρέχουμε πατώντας στον αέρα, εωσότου αναλάβουμε την ευθύνη να κοιτάξουμε κάτω και δούμε το απόλυτο κενό.
Και τότε μόνο, αντιλαμβανόμενοι το κενό που βρίσκεται από κάτω μας, θα πέσουμε για να καταλάβουμε πόσο κορόιδα είμαστε.
 
 
Γιατί για μας ο νόμος της βαρύτητας λειτουργεί και θα λειτουργεί.
Και δυστυχώς στο κωμικοτραγικο μας σύμπαν δεν ισχύει μια παράμετρος του κωμικού:
όταν γκρεμοτσακιστούμε από τόσο ψηλά, μετά δεν ξεσκονιζόμαστε και συνεχίζουμε το τρέξιμο.
Αντίθετα, συνήθως διαλυόμαστε.
 
Εμείς έχουμε προσπεράσει προ πολλού το στάδιο των Κυπρίων που τώρα τρέχουν ολοταχώς προς το γκρεμό.
Εμείς είμαστε ήδη στον αέρα και ρίχνουμε λοξές ματιές κάτω.
Απλά δεν έχουμε αποφασίσει πού ακριβώς θα πέσουμε.
Προσπαθούμε, οι ανόητοι, να σημαδέψουμε κιόλας...
 

Μια πρώτη εκτίμηση για το "νέο Λύκειο" και η αντιπρότασή μου

$
0
0

Αν και δεν έχει κατατεθεί τελικό και ολοκληρωμένο το σχέδιο για το "νέο" λύκειο, εντούτοις με βάση τα δημοσιεύματα, μπορούμε να κάνουμε μια πρώτη εκτίμηση γι' αυτό.
Ήμουν πάντοτε της άποψης πως δεν μπορείς να είσαι φιλόλογος και να μην ξέρεις την προπαίδεια ή να λύνεις απλά προβλήματα μαθηματικών ή να μην αντιλαμβάνεσαι βασικά φυσικά μεγέθη ή να μην γνωρίζεις τί είναι ο ηλεκτρισμός και πώς αυτός λειτουργεί.
Ομοίως δεν μπορεις να είσαι μαθηματικός και να μην γνωρίζεις να συντάσσεις πλήρες κείμενο άποψης, να μην ξέρεις αν στην Άλωση της Πόλης "παίζανε" οι Έλληνες με τους Τούρκους ή η Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα.
Ομοίως δεν μπορείς να είσαι οικονομολόγος και να μην ξέρεις κατά πού πέφτει η Αλαμάνα, τί διάολο είναι το DNA ή τί είναι συνισταμένη και τί κεντρομόλος δύναμη.

Με λίγα λόγια θεωρώ αδιανόητη την ύπαρξη επιστημόνων (διότι στο παν-επιστήμ-ιο προετοιμάζονται επιστήμονες) οι οποίοι αγνοούν βασικές γνώσεις χρήσιμες και στη ζωή εν γένει αλλά και στην επιστήμη τους μέσω διαθεματικών προσεγγίσεων, τις οποίες επιβάλλεται να δύνανται να πραγματοποιήσουν αργότερα.
Γι' αυτό το λόγο θεωρώ επιβεβλημένη την απόκτηση γενικών γνώσεων επί κάθε βασικού κλάδου γνώσεων.
Υποστηρίζω την άποψη λοιπόν ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι επιβεβλημένη η εξέταση των μαθητών για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο τα μαθήματα κατεύθυνσης (της παλιάς "δέσμης"), αλλά και τα βασικά μαθήματα γενικής παιδείας.

Τώρα θα μου πει κάποιος "μα η γενική παιδεία μπορεί να αποκτηθεί και χωρίς να υποχρεούται ο μαθητής να εξετάζεται σε αυτά για την πρόσβαση σε κάποιο πανεπιστήμιο".
Θα απαντήσω λοιπόν πως, γνωρίζοντας τί συμβαίνει στα σχολεία σήμερα, αυτό είναι αδύνατο.
Είναι μια ουτοπία, ωραία για να τη συζητάμε, αλλά μακρινή από την πραγματικότητα.
(Και εδώ δε μιλώ για το σύστημα εκπαίδευσης από την α' δημοτικού (δηλαδή συνολικά) αλλά για το ρόλο του λυκείου μόνο.)
Κι εγώ σε μια ιδανική παιδείαθα ήθελα ένα λύκειο που να προσδίδει στους μαθητές τις βασικές γνώσεις άνευ πανελλαδικών εξετάσεων, να δίνει απολυτήρια μόνο όταν κάποιος εχει αποκτήσει πράγματι τις βασικές γνώσεις και τελικά η εισαγωγή στα πανεπιστήμια να είναι ελεύθερη στο μαθητή και να γίνεται το "ξεσαρτάρισμα" εντός του πανεπιστημίου μετά το πέρας του πρώτου, προπαρασκευαστικού έτους.
Αυτή είναι μια ωραία δέα, η οποία όμως υπό τις παρούσες συνθήκες αποτελεί μια εκπαιδευτική ουτοπία.
Επομένως, ας συζητήσουμε  καλύτερα τι γίνεται σήμερα και τί μπορεί να γίνει αύριοκαι όχι τα όνειρά μας για μεθαύριο μόνο.
Έτσι κι αλλιώς με υποχρηματοδοτούμενα και υποστελεχωμένα σχολεία, δεν υπάρχει οξυγόνο γι' αυτήν την ουτοπία.
Άρα είναι αναγκαία, κατά τη γνώμη μου, η συνέχιση προς το παρόν του θεσμού των πανελλαδικών εξετάσεων και το θέμα της συζήτησής μας είναι πόσα και ποια πρέπει να είναι τα εξεταζόμενα μαθήματα, αλλά και ποιος ο ρόλος της σχολικής τάξης σ' αυτήν τη διαδικασία.



Για να δούμε λοιπόν τι έχει γίνει ως τώρα.
Μέχρι το 1998 υπήρχαν οι δέσμες.
Ο μαθητής τελείωνε το λύκειο, έπαιρνε το απολυτήριό του "αέρα" και έδινε μόλις τέσσερα μαθήματα εξειδίκευσης. Δηλαδή ο επίδοξος μηχανικός έδινε μαθηματικά, φυσική, χημεία και έκθεση, ο γιατρός έδινε φυσική, χημεία, βιολογία, έκθεση, ενώ ο δικηγόρος έδινε αρχαία, ιστορία, λατινικά και έκθεση.
Έτσι, όποιος εισαγόταν σε πανεπιστήμιο και έβγαινε αργότερα επιστήμονας στον κλάδο του είχε πλήρη άγνοια σε βασικές γνώσεις.
Πάλι καλά που υπήρχε και η έκθεση σε όλες τις δέσμες και τουλάχιστον γνωρίζανε να γράφουν τ' όνομά τους.
Τα μαθήματα "κορμού" άλλωστε ήταν πλήρως απαξιωμένα, αφού ως γνωστόνό,τι δε δίνεται στις εξετάσεις, απαξιώνεται.
Κι αφού ήξεραν πως δε θα το έδιναν στις εξετάσεις στη Γ' Λυκείου, φυσικά το απαξίωναν και σε όλη τη διάρκεια του σχολικού βίου.

Στη συνέχεια, αναγιγνώσκοντας αυτό το τεράστιο πρόβλημα, ο Γεράσιμος Αρσένης έφερε την πλήρη ανατροπή: έβαλε στο πρόγραμμα των εισαγωγικών εξετάσεων όλα τα μαθήματα που διδάσκονταν στη Γ' Λυκείου!Μέχρι και τα θρησκευτικά...
14 πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα!
10 μαθήματα γενικής παιδείας και 4 μαθήματα κατεύθυνσης.
Ταυτόχρονα εισήγαγε για πρώτη φορά τη συμμετοχή του προφορικού βαθμού στον υπολογισμό του βαθμού πρόσβασης, με αποτέλεσμα οι μαθητές να αρχίσουν αναγκαστικά να παρακολουθούν τα μαθήματα στο σχολείο, να διαβάζουν, να κάνουν τις ασκήσεις τους και να είναι ευγενικοί εντός της τάξης.
Παρά τη -θετική κατ' εμέ-στόχευση του υπουργείου τότε, τελικά προκλήθηκε το απόλυτο μπάχαλο, αφού είναι πρακτικώς αδύνατο να δίνονται όλα τα μαθήματα σε πανελλαδικές εξετάσεις.
Εξάλλου η μικρή ποσόστωση των μαθημάτων κατεύθυνσης στον βαθμό πρόσβασης δημιουργούσε πρόβλημα στην εξειδίκευση, η οποία όπως και να το κάνουμε, χρειάζεται ως ένα σημείο.
Για να λυθεί το πρόβλημα, επέλεξαν να βάζουν πολύ εύκολα θέματα στις εξετάσεις, με αποτέλεσμα να γίνει η μισή Ελλάδα... αριστούχος!
Με φυσικό επακόλουθο την πτώση του επιπέδουστις απαιτούμενες γνώσεις και τα μεγάλα παράπονα των πανεπιστημιακών,αφού έφταναν σε αυτούς νεοεισαχθέντες φοιτητές που είχαν τεράστιες ελλείψεις και κενά στα μαθήματα εξειδίκευσης.

Αφού λοιπόν δεν περπάταγε ως είχε αυτό το σύστημα, ο διάδοχος του Αρσένη, ο Πέτρος Ευθυμίου, αποκατέστησε την ισορροπία με τοκαλύτερο ως σήμερα σύστημακατά τη γνώμη μου.
Συνήθως μια ακραία κατάσταση (δέσμες), εξάλλου, τη διαδέχεται μια άλλη ακραία κατάσταση (Αρσένης), ώσπου να 'ρθει η ισορροπία. Και ήρθε, πιστεύω, με αυτό το σύστημα.
Από τα 14 μαθήματα, το σχέδιο του Ευθυμίου αφαίρεσε τα 5 και κατέληξε στο εξής σύστημα:
να δίνουν όλοι οι εξεταζόμενοι 5 μαθήματα γενικής παιδείας (γλώσσα, μαθηματικά, φυσική, ιστορία, βιολογία) και 4 μαθήματα κατεύθυνσης. Σύνολο 9 μαθήματα.
Διατήρησε επίσης την ισχύ του προφορικού βαθμού στον υπολογισμό του βαθμού πρόσβασης στην 3/βάθμια εκπαίδευση.
Επομένως, έτσι διασφαλιζόταν και η κατάκτηση κάποιων βασικών γνώσεωναπό τους μαθητές σε όλα τα επιστημονικά πεδία, αλλά και η απαραίτητη ισορροπίαμε τα μαθήματα κατεύθυνσης, δηλαδή εξειδίκευσης.

Στη συνέχεια, επί υπουργίας Μαριέττας Γιαννάκου αυτό το σύστημα ξανάλλαξε, μειώνοντας τα μαθήματα σε 6, προαναγγέλλοντας έτσι την επιστροφή στο σύστημα των δεσμών.
Σήμερα λοιπόν οι μαθητές εξετάζονται στα 4 μαθήματα κατεύθυνσης, στη γλώσσα και σε ένα μάθημα γενικής παιδείας, κατ' επιλογή τους.
Επιστρέφουμε λοιπόν στη σταδιακή απαξίωση του σχολείου και των βασικών γνώσεων που οφείλει αυτό να παρέχει στους μαθητές.
Και το σύστημα αυτό είναι προάγγελος του νέου που καταρτίζεται αυτές τις μέρες, αφού ουσιαστικά επαναφέρει τη λογική του συστήματος των "δεσμών", της σκέτης εξειδίκευσης δηλαδή.

Και το νέο σύστημα που διαρρέει έχει ως εξής σε πίνακα:
Η εικόνα βρέθηκε στο alfavita.gr


Θεωρώ λανθασμένη την επιστροφή στο σύστημα των δεσμών, καθώς με αυτό δεν εξασφαλίζεται η λήψη βασικών γνώσεων από όλους τους μαθητές.
Όσο λιγότερα τα μαθήματα, τόσο πιο εξετασιοκεντρικό γίνεται το σύστημα.
Τα περισσότερα μαθήματα εξεταζόμενα μαθήματα και η συμμετοχή του προφορικού βαθμού στον υπολογισμό του βαθμού πρόσβασης εξασφαλίζει, αν μη τι άλλο, την ισχυροποίηση του ρόλου του σχολείου στην εκπαίδευση.
Τα περισσότερα εξεταζόμενα μαθήματα προστατεύουν την παιδεία από τη διολίσθηση στηνπαγίδατης θεοποίησης της εξειδίκευσης, η οποία αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο για το γνωστικό πεδίο ενός μαθητήή αργότερα επιστήμονα, αλλά και για το πνευματικό επίπεδο ενός αυριανού πολίτη.
Αναγνωρίζουμε όλοι, φαντάζομαι, το πρόβλημα που δημιουργεί στην κοινωνική μας πραγματικότητα η άγνοια της ιστορίας. Ο νοών νοείτω...

Με τα περισσότερα εξεταζόμενα μαθήματα εξάλλου, ο μαθητής (επιτρέψτε μου την αδόκιμη έκφραση) εξαναγκάζεται να σέβεται το σχολείο.
Η ασέβεια και η απαξίωση του σχολείου από το μαθητή είναι το μεγαλύτερο αγκάθι της εκπαίδευσης.
Και σε αυτό δε φταίνε τόσο οι επαιδευτικοί και το σύστημα.
Ευθύνεται κατά κύριο λόγο η ανατροφή των παιδιών από το σπίτι τους και από την κρατούσα κοινωνική αντίληψη περί παιδείας, σχολείου κλπ.
Όταν πρότυπα είναι οι Φειμστόρηδες και οι Τοπμοντέλες, είναι αναπόφευκτο το σχολείο να καθίσταται μια βαρετή και άνευ λόγου ταλαιωπρία για το μαθητή "που χάρη μας κάνει"για να μάθει πέντε γράμματα.

Σ' αυτό το κοινωνικό πλαίσιο λοιπόν, το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, η μοναδική ασπίδα προστασίας του σχολείου από την πλήρη απαξίωσή τουείναι η μετατροπή του ιδιου του απολυτηρίου λυκείου σε κριτήριο για την πρόσβαση του μαθητή στην 3/βάθμια εκπαίδευση.
Λένε -και σωστά το λένε- πως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται.
Καμιά φορά όμως, όταν δεν μπορείς με τίποτα να τον κερδίσεις, τότε εξαναγκάζεσαι να τον επιβάλεις.
Δυσάρεστο, αλλά αναγκαίο. Δε συνάδει με τις ουτοπίες μας, αλλά δεν υπάρχει κι άλλη λύση για τη διάσωση του σχολείου ως βασικός πυλώνας της εκπαίδευσης.
Η "επιστροφή των δεσμών"με το νέο σύστημα που καταρτίζεται θα ξαναρρίξει το σχολείο στην αφάνεια και θα στείλει όλους τους μαθητές στα φροντιστήρια, και ιδίως τα μεγάλα κεντρικά τα οποία εξυπηρετεί, διότι όσο πιο λίγα τα μαθήματα, τόσο πιο αυξημένος ο βαθμός δυσκολίας των εξετάσεων. Κι όσο πιο λίγα τα μαθήματα και πιο αυξημένος ο βαθμός δυσκολίας, τόσο θησαυρίζουν τα κεντρικά φροντιστήρια. Έτσι λέει η εμπειρία...


Ξέρετε, αντιπαθώ τα "όχι" χωρίς αντιπρόταση.
Στο ερώτημα λοιπόν κάποιου: "κι εσύ τι προτείνεις;"απαντώ:
Προτείνω επιστροφή στο "Σύστημα Ευθυμίου"με 9 μαθήματα και τα λοιπά στοιχεία που εξήγησα παραπάνω.
  1. Δεν έχω βρει καλύτερο σύστημα μέχρι στιγμής, το οποίο να εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στις γενικές γνώσεις που εξυπακούεται να κατέχει ο απόφοιτος λυκείου και στις ειδικές γνώσεις που οφείλει να έχει ο υποψήφιος επιστήμονας.
  2. Ένα σύστημα με το οποίο ο μαθητής παρακολουθεί με σεβασμό τον καθηγητή στην τάξη στα περισσότερα μαθήματα και δεν πετάει σαΐτες, αφού μετρά και ο προφορικός βαθμός στην πρόσβαση στην 3/βάθμια εκπαίδευση.
  3. Ένα σύστημα με το οποίο ο μαθητής από την πρώτη λυκείου ήδη έχει υπ' όψιν του ότι, ανεξαρτήτως κλάδου που θα επιλέξει, πρέπει να παρακολουθεί και να καταλάβει και τα μαθηματικά και την ιστορία και τη φυσική και να μάθει τις βασικές έννοιες κάθε βασικού μαθήματος, διότι έτσι κι αλλιώς θα εξεταστεί σε αυτά στην τρίτη λυκείου.

Δεν πρόκειται για ένα σύστημα ιδανικό, για μια όμορφη εκπαιδευτική ουτοπία, αλλά για μια σημερινή αναγκαιότητα υπό το πρίσμα των άμεσων αποτελεσμάτων στο γνωσιολογικό πεδίο του σημερινού μαθητή, του αυριανού επιστήμονα, του μεθαυριανού πολίτη.

Ο αετός (δεν) πέθανε στον αέρα

$
0
0


Η κοινή μοίρα ΑΕΚ και Ελλάδας.

Πώς μπορούν 90 χρόνια ιστορίας να σβηστούν με μια στιγμή;
Δε σβήνονται ούτε αυτά, ούτε βέβαια κι η στιγμή.

Η ΑΕΚ της τελευταίας 25ετίας μοιάζει τόσο πολύ στην Ελλάδα…

Και –δυστυχώς- αν μελετήσει κανείς τι έγινε στην ΑΕΚ σ’ αυτά τα χρόνια, μπορεί εύκολα να ερμηνεύσει τι έγινε, τί γίνεται αλλά κυρίως τι θα γίνει στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια.


 Μια σύντομη αποτίμηση των γεγονότων της... αεκτσήδικης"μεταπολίτευσης":

Απ’ το 1924 που ο σύλλογος μετακόμισε απ’ της συνοικία Πέρα της Κωνσταντινούπολης  στην Αθήνα έως και τα τέλη της δεκαετία του ’80, ο σύλλογος αυτός υπήρξε σπουδαίος και έζησε μεγάλες στιγμές δόξας αλλά και αρκετές πίκρες. Έτσι είναι η ζωή άλλωστε. Με τα πάνω της και με τα κάτω  της.

Στα τέλη του ’80 και ενώ στην χώρα μας κυκλοφορεί πλέον πολύ χρήμα και πολύς μεγαλο-υπόκοσμος, ο σύλλογο αυτός πέφτει στα χέρια του Μελισσανίδη και του Καρρά, δύο επιχειρηματιών μεσαίου –τότε-  βεληνεκούς και αμφιβόλου ποιότητος, νομιμότητος και εντιμότητος. Ομοίως και στα χέρια του Ντούσαν Μπάγεβιτς, ενός διαχειριστή προσωπικού αμφιβόλων και των τριών στοιχείων που προαναφέρθηκαν.

Τότε πέφτουν χοντρά λεφτά στην ομάδα, γίνονται σπουδαίες μεταγραφές, γίνεται ομολογουμένως καλή δουλειά σε… κάθε επίπεδο και η ΑΕΚ μεγαλουργεί και γίνεται κυρίαρχη δύναμη  στον ελληνικό χώρο.

Μετά την κορύφωση αυτής της περιόδου, αρχίζουν τα προβλήματα σιγά-σιγά να εμφανίζονται. Ο Μελισσανίδης κι ο Καρράς αντιμετωπίζουν προβλήματα μεταξύ άλλων και με το νόμο και φεύγουν απ’ την ομάδα. Η ομάδα περνάει στα χέρια ενός άλλου,, μπουμπουκιού της αθηναϊκής νύχτας, του Γιδόπουλου.

Ο Γιδόπουλος συνεχίζει τις επιτυχίες των προηγουμένων, αλλά τα προβλήματα τον εξαναγκάζουν σε φυγή. Τη θέση του παίρνει ένας άλλος μικρο-αεριτζής, ο Τροχανάς, ο οποίος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του συλλόγου στις πλάτες του και στις μέρες του αρχίζει το ξήλωμα του συλλόγου. Την ίδια στιγμή τα ηνία στο βρώμικο χώρο του αθλήματος τα αναλαμβάνει πραξικοπηματικά ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο «Κρόκους» της Στάζι, ο οποίος παίρνει… σπίτι του με το «έτσι θέλω» τα πρωταθλήματα, βυθίζοντας στη βεβαιότητα της παντί τρόπω ήττας τους βασικούς του αντιπάλους, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ.

Στο τέλος ο Τροχανάς εξαναγκάζεται σε φυγή και έκτοτε αρχίζει το διοικητικό χάος του συλλόγου, το οποίο συνεχίζεται έως και σήμερα.

 

Διοικήσεις πάνε κι έρχονται, φέρνοντας συνεχώς νέες υποσχέσεις και  εξαπατώντας συνεχώς τον κόσμο που τις πίστευε.

Δεκαπέντε χρόνια κοροϊδίας, αεριτζήδων, αρπαχτικών και  απατεώνων στοιχειώνουν την ομάδα.

Ο σύλλογος πέφτει και στα χέρια ενός από τα μεγαλύτερα λαμόγια που γέννησε ο τόπος. Στα χέρια του Μάκη Ψωμιάδη, γνωστού από την (παρα-)κρατική δράση του στα χρόνια της Χούνας ως βασανιστής αριστερών (που ‘σαι ρε άντρακλα Παπαδόπουλε!) και αργότερα ως μεγαλομαφιόζου της αθηναϊκής μέρας και νύχτας, μπλεγμένου σε κάθε πιθανό και απίθανο κύκλωμα, αιωνίως καταζητούμενου και αιωνίως ασύλληπτου.

Ήταν που ήταν ο σύλλογος αυτός σε δυσχερή κατάσταση, ήρθε κι ο Μάκαρος και την αποτέλειωσε.

 

Το 2004 η ΑΕΚ χρεωκοπεί και ο –βασικός υπεύθυνος γι’ αυτό- Μάκαρος εξαφανίζεται, αν και άφησε πίσω του μέχρι και αποδείξεις 200.000 ευρώ για έναν… εσπρέσσο!

Το 2004 λοιπόν η ΑΕΚ φτάνει στο σημείο που έφτασε η Ελλάδα το 2010. Χρεωκοπία!

Ή παραμονή στην Α’ Εθνική, αλλά αιωνίως δέσμια των χρεών της, ή Γ’ Εθνική και κήρυξη πτώχευσης και απαλλαγή της απ’ τα χρέη.

Ο κόσμος της ομάδας διχασμένος τότε, διότι μπορεί να ακούγεται ωραίο σήμερα, αλλά δεν ήταν εύκολο για τους φιλάθλους της να υποστηρίξουν ένθερμα την ιδέα του υποβιβασμού της στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, όσο κι αν αυτό θα απέδιδε μακροπρόθεσμα.

(κάτι μας θυμίζει, ε;)

 

Μπήκε λοιπόν μπροστά ο μόνος άνθρωπος που σ’ αυτήν την 25ετία έδειξε στοιχεία εντιμότητας και θέλησης να προσφέρει στο σύλλογο, ο Ντέμης Νικολαΐδης.

Έβαλε μπρος το πλάνο της πρώτης εκ των δύο επιλογής, έφτιαξε ένα…. Μνημόνιο με τους πιστωτές της ΑΕΚ και προσπάθησε να φέρει την ομάδα σε ισορροπία.

Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις, η πολιτική του απέδωσε πολύ περισσότερα από τα αναμενόμενα και έτσι η χρεωκοπημένη ομάδα με σωστή διοίκηση και σωστή πολιτική άρχισε να χτυπάει.. πρωτάθλημα, όπως τα παλιά καλά χρόνια που… «λεφτά υπήρχαν»!

Προσπάθησε λοιπόν με κάθε τρόπο να επαναφέρει το σύλλογο ψηλά.

Η αλήθεια είναι πως κατά κατάφερε και είχε ξαναγίνει ένα απ’ τα φαβορί. Πίσω του πάντοτε βρισκόταν όμως το τεράστιο χρέος, του οποίου ήταν όμηρος.

Η ομάδα χρειαζόταν λεφτά και για να τα βρει ένας τρόπος υπήρχε: να βγει στο championsleague, το οποίο έδινε 20 εκατομμύρια ευρώ με το καλημέρα. Έτσι θα σωζόταν.

Έπρεπε λοιπόν να πάρει πρωτάθλημα.

Γι’ αυτό και κάνει ο Νικολαΐδης το μεγάλο του άνοιγμα, ρισκάροντας τα πάντα.

Πράγματι, το ρίσκο του βγαίνει αγωνιστικά και η ομάδα πετάει και πάει για πρωτάθλημα.

Τότε όμως αντιλαμβάνεται πως οι προθέσεις του δεν αρκούν. Έχει να αντιμετωπίσει τον τεράστιο, ανίκητο, αχτύπητο «Θείο» του ελληνικού κράτους: τον Σωκράτη Κόκκαλη που ήλεγχε τα πάντα.

Έρχονται σε σύγκρουση και ο φτωχός (για τα επίπεδα αυτά) Ντέμης τα βάζεις στα με τον παντοδύναμο Σωκράτη.

Ο Σωκράτης στο τέλος με εμφανώς αθέμιτα μέσα, βγαίνει νικητής και βυθίζει το ρίσκο του Ντέμη στην άβυσσο της καταστροφής.

 

Ο Ντέμης τα έκανε όλα σωστά και λογικά. Έθεσε τις βάσεις για έναν σοβαρό και αυτάρκη σύλλογο, έπαιζε καθαρά, λειτουργούσε επιστημονικά.

Αλλά είχε ξεχάσει δυο πράγματα:

1) ότι με καθαρά χέρια δεν κερδίζεις τη Μαφία και

2) ότι έσερνε ένα τεράστιο διακανονισμένο χρέος πίσω του.

Επομένως μόλις τα έβαλε μούρη με μούρη με τη μαφία, αφενός έχασε (έπεσε όρθιος) και αφετέρου τα χρέη που υπήρχαν, άρχισαν να… διαμαρτύρονται και λόγω ήττας κατέστη αδύνατη η αποπληρωμή τους, αφού δεν μπόρεσε να βγει στο championsleagueπου θα έδινε αυτά τα 20 εκατομμύρια ευρώ που θα διέσωζαν οικονομικά την ομάδα.

Έτσι, το όνειρο της διάσωσης ξαναέγινε εφιάλτης χρεωκοπίας.

 

Τα «ωσαννά» των παραδόπιστων οργανωμένων φρουρών έγιναν «σταύρωσον αυτόν» και επομένως εκδιώχθη κακήν-κακώς ο Νικολαΐδης.

Ο κοσμος ποδηγετείται εύκολα άλλωστε και έτσι ως συνήθως πέρασε στον… Μεσσιανισμό. Ή καλύτερα στον… Με-λι-σσιανισμό.

 Δηλαδή στη θεωρία περί Σωτήρος-Μεσσία Μελισσανίδη.

Ο Μελισσανίδης (σαν άλλος… Πούτιν) θα έβαζε τα λεφτά και θα έσωζε την ομάδα τη κρίσιμη στιγμή, την οποία θα επέλεγε αυτός. Έτσι διέρρε μέσω του φιλικά προσκείμενου σ’ αυτόν ΜΜΕ.

Κάθε που εμφανιζόταν αδιέξοδο, άρχιζαν οι περίεργες διαρροές ότι «υπομονή, όπου να ‘ναι έρχεται καβαλάρης ο Μελισσανίδης να μας σώσει».

Και ποτέ δεν ερχόταν φυσικά. Σαν τον Πούτιν…

Και φυσικά απ’ τη μια τα τεράστια χρέη, απ’ την άλλη η κακή διαχείριση κι απ’ την παράλλη η γενικότερη κατάσταση, έφεραν την ΑΕΚ στις πρόσφατες καταστροφικές χρονιές με αποκορύφωμα τη φετινή.

Στο μεταξύ όλο και περισσότερο συζητιόταν πλέον, μήπως θα ήταν καλύτερο να είχε αφεθεί η ομάδα το 2004 να πτωχεύσει, να πάει στη Γ’ Εθνική και να απελευθερωθεί από τα δεσμά των χρεών της.

Παρόλα αυτά, δεν το αποφάσιζαν ποτέ αυτό το δύσκολο σενάριο.

Και η ομάδα συνεχώς κατρακυλούσε, μέσα στην «ασφάλεια» της διάσωσης.

 

Μα ο λαός της είχε πλέον αρχίσει να πιστεύει πως έστω και… μεταφυσικά –δε μπορεί- θα βρεθεί ο τρόπος να σωθεί η ομάδα. Άλλος πίστευε στη δύναμη της φανέλας και του κόσμου που σώζει σαν φυλαχτό, άλλος πίστευε πως όσο κι αν δεν την γουστάρουν τα μεγάλα κεφάλια, δε θα την αφήσουν να πέσει κιόλας, άλλος πίστευε ακόμη πως θα ‘ρθε ι Μεσσίας να τη σώσει… όλοι πίστευαν πως με κάποιο τρόπο θα σωθεί.

Αμ δε!  Έφτασε η φετινή χρονιά και άρχισε πλέον ο υποβιβασμός να φαίνεται πολύ κοντινό σενάριο.

Μόλις όμως έδειξε να το παλεύει, όλοι βεβαιώθηκαν πως –παρά τα φαινόμενα- αυτό δε θα συμβεί και πως από του χρόνου τα πράγματα θα έχουν βελτιωθεί κάπως.

Το παγόβουνο ολοένα και πλησίαζε μα όλοι σφύριζαν αδιάφορα. Ο «Τιτανικός» δε θα προσέκρουε σ’ αυτό.  Η μπάντα συνέχιζε να παίζει.

101 χρόνια παρά μια μέρα μετά τη βύθιση του κυριολεκτικού Τιτανικού, η ΑΕΚ προσκρούει στο δικό της παγόβουνο και υποβιβάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Και βέβαια οι πολλοί το αντιλαμβάνονται μόνο μετά την πρόσκρουση και πολλοί εξ αυτών, εξαγριωμένοι, άτσαλα οδηγούνται στην όψιμη βιαιοπραγία επί δικαίων και αδίκων. Κυρίως δικαίων δηλαδή, διότι όταν φτάνει αυτή η ώρα, οι άδικοι την έχουν ήδη κοπανήσει ασφαλείς.
Έτσι θα γίνει γενικώς και στην Ελλάδα κάποια μέρα που οι εφοπλιστές κι οι τραπεζίτες θα λείπουν...

 

Δέκα χρόνια μετά τη αποφυγή του υποβιβασμού της, μέσω των δαιδαλωδών διακανονισμών των χρεών της, μετά από δέκα χρόνια ταλαιπωρίας και αβεβαιότητας, παθαίνει αυτό ακριβώς το οποίο πάσχιζε να αποφύγει μέσω αυτής της απίστευτης ταλαιπωρίας που μπήκε.

Δέκα χρόνια μετά, βρίσκεται στο σημείο που θα βρισκόταν δέκα χρόνια πριν, αν είχε τα κότσια να πάρει την απόφαση να υποβιβαστεί και να απελευθερωθεί από τα δεσμά των χρεών της.

Αν το είχε κάνει, τότε σήμερα το πιθανότερο είναι να βρισκόταν και πάλι στην κορυφή, απαλλαγμένη από χρέη κι από αμφιλεγόμενες διοικήσεις άχρωμων και άοσμων τεχνοκρατών.

Και θα ‘χε γλιτώσει αυτά τα δέκα χρόνια ταλαιπωρίας, κατήφειας και εξευτελισμού.
Κι ο Αετός θα πέθαινε στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός, και θα ανασταινόταν σύντομα και γρήγορα θα βρισκόταν πάλι ψηλά, να σκίζει τους αιθέρες.
Ενώ τώρα ο Αετός πέθανε κατάκοιτος, ξεχασμένος απ' τους πάντες, άβουλος και μοιραίος και με το φρόνημά του καταρρακωμένο. Δύσκολο να ξαναβρεί τις δυναμες του να ξανασηκωθεί.
 

Αυτή είναι κι η μοίρα της Ελλάδας.

Μετά τα χρόνια της ευμάρειας, όταν το χρήμα έρρεε άφθονο, ήρθε η κρίση και άρχισε να διαλύει τις βεβαιότητες. Χρειάστηκε και η συμβολή απατεώνων στη διακυβέρνησή της για να ‘ρθει μια ώρα αρχύτερα  το «κραχ».

Την ώρα του κραχ, υπήρχαν δυο επιλογές: ή να το διαλύσουμε, να… «υποβιβαστούμε» και να ξαναρχίσουμε απ’ την αρχή ή να προσπαθήσουμε να διασωθούμε από τα δάνεια μέσω… δανείων.

Επιλέξαμε το δεύτερο. Και στην περίπτωσή μας μάλιστα δεν έτυχε τουλάχιστον (προς το παρόν) και κανένας… Ντέμης, ένας άνθρωπος δηλαδή να προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατό, έστω και σ’ αυτές τις συνθήκες.

Εμείς αντιθέτως ακόμη και στα χρόνια της χρεωκοπίας, πέσαμε σε… Μάκαρους, οι οποίοι επιδεινώνουν δολίως σχεδιασμένα την κατάσταση.

Το βέβαιο είναι όμως πως ακόμα κι οι «Ντέμηδες» αυτού του κόσμου δεν αρκούν για να φέρουν τη σωτηρία, παρά τις καλές τους προθέσεις. Μέσα σ αυτό το βρώμικο σύστημα, αν προσπαθήσεις να τα συμβιβάσεις, στο τέλος τα αρπαχτικά θα σε φάνε. Και αν δεν έχεις πετάξει από πάνω σου τη θηλιά των χρεών σου, τότε αυτά σφίγγουν με την πρώτη ευκαιρία. Και σε πνίγουν.

Το βεβαιότατο είναι πως, είτε με Ντέμηδες είτε χωρίς, όσο υπάρχει και μεγαλώνει το παγόβουνο του χρέους, τελικά θα συντριβείς πάνω του.

Κι ας συνεχίζει να παίζει η μπάντα…

Δε θα σε σώσει κανείς. Ούτε Μεσσίες ούτε... "σκληροί μα λογικοί" εταίροι.

Όταν πια δε θα σου ‘χει απομείνει τίποτε, κανένα όπλο για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, θα πέσεις με τα μούτρα πάνω στο εμπόδιο που πάσχιζες χρόνια να αποφύγεις με αλλαξοτιμονιές και μπρος-πισωγυρίσματα και με τη μπάντα να παίζει για να ξεχνάς ότι βυθίζεσαι...


ΥΓ.: Φίλος του Παναθηναϊκού είμαι, αλλά το σωστό να λέγεται...

Αποφάσισα ότι...

$
0
0
Αποφάσισα ότι...
  • είμαι αδύναμος να αλλάξω έστω και το παραμικρό σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά είμαι δυνατός να αλλάξω τον κόσμο ολόκληρο
  • είμαι πολύ μικρός για να μετακινήσω τους βράχους, αλλά μπορώ να μετακινήσω τα βουνά
  • κάθε μέρα που περνάει θα ζω και χειρότερα
  • δεν μπορώ να σταματήσω την κατρακύλα
  • δεν υπάρχει εναλλακτική σ' αυτόν τον κόσμο, πέρα από τη λύση που σερβίρουν κάθε βράδυ στις 8 ή τη μετακόμιση σε άλλο κόσμο
  • ακόμη και να μην υπήρχε η τωρινή τριάδα, όποιος και να 'ταν στη θέση της, την ίδια δουλειά θα έκανε
  • είναι ο καπιταλισμός κι όλοι είστε ηλίθιοι
  • δεν είναι ώριμες όμως οι συνθήκες για το σοσιαλισμό
  • πρέπει λοιπόν να υπομείνω όσα ζω μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες
  • όποιος ισχυρίζεται πως μπορεί να βοηθήσει να βάλουμε ένα χεράκι να βγάλουμε τουλάχιστον το κεφάλι έξω απ' το νερό, με κοροϊδεύει
  • ή θα πνιγώ ή θα αρχίσω το κρόουλ, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει
  • όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες, γελασμένοι ή πουλημένοι, εκτός από μένα φυσικά που έχω δει το Φως το αληθινό
  • αφού εγώ πήρα τις πλάκες με τις θεϊκές εντολές, πάντα εγώ θα 'χω δίκιο
  • όσο δεν κάνω τίποτα, κανείς δε θα 'χει και να με κατηγορεί για κάτι που έκανα
  • το μόνο για το οποίο θα με κατηγορούν κάποιοι, θα είναι γιατί δεν έκανα κάτι
  • αυτοί που θα με κατηγορούσαν όμως αν έκανα κάτι, σήμερα με συγχαίρουν για την αδρανή, αλλά υπεύθυνη, καθαρότητά μου
  • μπορεί να ξεμπροστιάζω, εξαπολύοντας μύδρους, σε όποιον τον κανακεύει το σύστημα, αλλά όταν κανακεύουν εμένα, αυτό δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά προβοκατόρικες επιθέσεις φιλίας
  • όλες οι συνωμοσίες είναι εναντίον μου, ενώ όλοι οι άλλοι είναι βρώμικοι κακοί που θα με λερώσουν αν πλησιάσουμε στα πέντε μέτρα
  • επειδή ο παππούς μου ήταν ήρωας κι επαναστάτης, αυτοδικαίως είμαι κι εγώ τέτοιος ως εγγονός του
  • όταν οι άλλοι ζητούν κάτι επιμέρους, αυτό είναι οππορτουνισμός, αλλά όταν το ζητώ εγώ, αυτό είναι ταξική πάλη
  • ο εθισμός στο κάπνισμα σκοτώνει, αλλά ο εθισμός στην καθαρότητα τυφλώνει
  • κάλλιο σαράντα χρόνια στεγνοί και καθαροί
  • παρά μιας ώρας -έξω απ' τη γυάλα- ζωή
Με συντροφικούς χαιρετισμούς,
η νεοεκλεγείσα Κ.Ε. του Καθαρού Κόμματος Ελλάδος
 
 
Έμπειρο, σταθερό, δοκιμασμένο
στους λαϊκούς, ροκ και ποπ αγώνες...

Ο ρατσισμός της Μανωλάδας ΔΕΝ είναι φυλετικός

$
0
0

Όλοι εντόπισαν την πηγή του προβλήματος για το ζήτημα της Μανωλάδας και άλλα παρόμοια προβλήματα στον φυλετικό ρατσισμό.
Λάθος. Δεν πρόκειται για φυλετικό ρατσισμό.
Οι Έλληνες, ακόμη και οι... ρατσιστές, δεν είναι φυλετικοί ρατσιστές.

Αν πίστευαν άλλωστε πως οι μαύροι συλλήβδην είναι κατώτεροι και άξιοι πυροβολισμών, τότε δε θα μαζεύονταν κατά χιιλιάδες να αποθεώνουν τον Σισέ, τον Τζεμπούρ, τον Ριβάλντο, τον Ντομινίκ Ουίλκινς ή τον Ντέιιντ Ρίβερς παλιότερα, δε θα πλήρωναν αδρά τα Παρασκευοσάββατα για να πάνε στα club όποτε παίζει R'n'B κάποιος, ακόμη και άσημος, μαύρος DJ, δε θα κουνιόντουσαν στους ρυθμούς της Rihanna, του 50-Cent ή της Beyonce.
Εκείνους οι Έλληνες ρατσιστές τους θεωρούν ανώτερους. Αν έρχονταν μια βόλτα από την Ελλάδα, τσιμπούκια θα τους έκαναν για ένα αυτόγραφο ή μια ματιά έστω.

Ο φυλετικός ρατσισμός είναι η αντίληψη πως μια άλλη φυλή είναι κατώτερη από εμάς και άξια περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής της καταγωγής.
Οκοινωνικός ρατσισμός διακρίνει τους ανθρώπουςσε δυνατούς-ανώτερους και αδύναμους-κατώτερους, περιθωριοποιεί και αποκλείει ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και άτομα παραβιάζοντας απρόκλητα σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα.

 

Τι είναι αυτό που διαχωρίζει λοιπόν τη στάση του μέσου Έλληνα απέναντι στον Σισέ και απέναντι στον Μπαγκλαντεσιανό εργάτη;
Μα προφανώς η κοινωνική του θέση. Η τάξη.

Ο Σισέ είναι μεγαλοαστός. Πλούσιος, επιτυχημένος, μοδάτος, με κάτι κούρσες από δω ως απέναντι, με χιλιάδες γκόμενες τα πόδια του. Κυκλοφορεί πάντα καθαρός και μυρωδάτος. Και έχει δόξα και λεφτά. Πολλά λεφτά.
Ο Μπαγκλαντεσιανός εργάτης φράουλας τι έχει; Είναι οικονομικός μετανάστης, η κατώτερη δηλαδή θέση στην κοινωνική πυραμίδα. Είναι στη χώρα μας χωρίς πρόσωπο, χωρίς χαρτιά, χωρίς στέγη. Ενδεχομένως δεν μπορεί να πλένεται καθημερινά, διότι δεν έχει μπάνιο. Μάλλον τα ρούχα του δεν είναι η τελευταία λέξη της μόδας, αλλά σκισμένα κουρέλια. Δεν τον ξέρει κανείς, δεν έχει μία, γιατί του τα πήρε ο δουλέμπορος, δεν έχει πενήντα γκόμενες γιατί έχει δεν ε΄χει λεφτά και τη γυναίκα του την έχει αφήσει πίσω, στην πατρίδα και της στέλνει κάθε τόσο ό,τι βγάζει για να ταΐσει το παιδί τους.
Τον αφρικανικής καταγωγής Σισέ ο Έλληνας ρατσιστής τον αποθεώνει.
Τον Μπαγκλαντεσιανό εργάτη ο Έλληνςα ρατσιστής τον πυροβολεί.

Το έγκλημα στη Μανωλάδα λοιπόν δεν είναι απότοκο του φυλετικού ρατσισμού. Αλλά του κοινωνικού ρατσισμού.
Δεν είδα κανένα κουραδόμαγκα να αφήνει απλήρωτο ή να πυροβολεί τον Σισέ ή τη Rihanna.
Προφανώς γιατί είναι πλούσιοι και διάσημοι.
Οι κουραδόμαγκες εμ τις ακραμπίνες άνοιξαν πυρ κατά εξαθλιωμένων εργατών.
Κι αυτό επειδή διαμαρτυρήθκαν επειδή ήταν επί μήνες απλήρωτοι.
Ό,τι ακριβώς περνούν και οι Έλληνες εξαθλιούμενοι εργαζόμενοι, αφού όωπς γνωρίζουμε εκατοντάδες χιλιάδες απ' αυτούς είναι απλήρωτοι για παραπάνω από 6 μήνες.



Θα με ρωτήσει κάποιος τώρα...
"μα τους Έλληνες απλήρωτους εργαζομένους δεν τους πυροβολούν.
Αυτό δεν αποδεικνύει τον φυλετικό ρατσιστικό χαρακτήρα της πράξης;"

Απαντώ πως οι επιστάτες του κάθε λογής "Ρήγα Χορμόβα" (βλ. "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο") θα πυροβολούσαν άνετα και Έλληνες εργαζομένους που διαμαρτύρονται. Δεν το κάνουν -ακόμη- διότι φοβούνται την τιμωρία, αφού ο Έλληνας πολίτης, όσο εξαθλιωμένος κι αν είναι, έχει περισσότερα μέσα διεκδίκησης του δίκιου του. Ενώ τον Μπαγκλαντεσιανό τον πυροβολούν άνετα, διότι δε φοβούνται τον νόμο. Ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά προφανώς και δεν είναι σε θέση να κάνει μήνυση ή να καταφύγει στην επιθεώρηση εργασίας η στο ΙΚΑ και επομένως οι επιστάτες δρουν εκ του ασφαλούς. Μια που θα πάει στις αρχές για να δικεκδικήσει το δίκιο του και μια που θα απελαθεί.

Στους Έλληνες απλήρωτους εργαζομένους χρησιμοποιούν άλλα όπλα: εκβιασμούς, εκφοβισμούς, απειλή της απόλυσης και πολλά άλλα.
Ο ρατσισμός της Μανωλάδας είναι όμοιος με τον ρατσισμό της Χαλυβουργίας, των ναυπηγείων, του Jumbo, της Ιερισσού, των εταιρειών τηλεφωνίας που νοικιάζουν εργαζομένους κλπ.
Η διαφορά του όπλου απέναντι στους μεν και στους δε δεν οφείλεται δηλαδή στην αντίληψη των εργοδοτών περί φυλών, αλλά στις δυνατότητες που τους δίνει η κατάσταση.
Αν είχαν τη δυνατότητα να πυροβολήσουν και τους Έλληνες, θα το έκαναν χωρίς κανένα φυλετικό δισταγμό.

Αν και, όπως το πάμε, όπου να 'ναι θα αρχίσουν οι πυροβολισμοί και εναντίον Ελλήνων εργαζομένων. Δε θα αργήσει η μέρα.
Όλες οι βεβαιότητες εξάλλου διαλύονται τα τελευταία τρία χρόνια.
Επομένως ήρθε η ώρα να διαλυθεί κι αυτή η βεβαιότητα.
Κι εμείς απλά περιμένουμε τη στιγμή των πυροβολισμών, για να καταδικάσουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν απευθύνεται και όπου κι αν αποσκοπεί.

Ζούμε τελικά;

$
0
0
Δε θέλω τίποτα απ' όσα με κ(ξ)ερνάει ο κόσμος μας.
Μοναχά στιγμές αγαλλίασης, ευτυχίας.
Στγιμές έντονες, γεμάτες και άδειες ταυτόχρονα.
Γεμάτες από εμπειρίες και συναισθήματα, άδειες από άγχη και πρέπει.

Όχι "σας".
"Μας"...

Γαμώ τη ζωή μου την "καθωσπρέπει" δηλαδή που με βάζει σ' ένα τρυπάκι να ζω "κανονικά".
Να ντύνομαι ευπρεπώς (μη μας περάσουν και για γύφτους), να φέρομαι με ευγένεια (μη μας περάσουν και για βλάχους), να υποτάσσω τα νεύρα μου αν πρόκειται να πάρω λεφτά (μη μας πούνε και μαλάκες), να μετράω τις κινήσεις και τα λόγια μου (μη μας πούνε κι άξεστους), να κάνω δηλαδή όλα όσα κάνει ένας "κανονικός" άνθρωπος, ένας απ' όλους.
Να κάνω τη δουλίτσα μου, να βγάζω τα λεφτάκια μου, να 'χω καλές σχέσεις με τον κόσμο, να μην κάνω φασαρία το βράδυ, να κοιμάμαι και να ξυπνάω νωρίς μπας και παρκάρω νωρίς, να ζω με πρόγραμμα: ξυπνάω, βουρτσίζω τα δόντια, πίνω έναν καφέ, ξεκινάω τις δουλειές μου, τρώω, πάω στη δουλειά, γυρίζω το βράδυ, τρώω και πέφτω ξερός για ύπνο, για να ξυπνήσω το αυριανό γαμημένο πρωί να κάνω πάλι τα ίδια.

Τι σκατά ζωή είναι αυτή ρε μπαγάσα Θεέ;
Έτσι φέρεσαι στο περιούσιο πλάσμα σου;

Ζούμε τελικά;
Ευχαριστιόμαστε ζωή;
Τι διάολο θέλουμε από δαύτην;
Να ζούμε με πρόγραμμα που χουμε κολλήσει με μαγνητάκι στο ψυγείο, μην τυχόν και ξεχάσουμε καμιά τυποποιημένη ενέργεια και χεστεί η φοράδα στ' αλώνι;
Τι σκατά ζητάει ένας άνθρωπος στον κόσμο αυτό;

Τι ζητάω κι εγώ;
Δε γουστάρω ρε μάγκα να πηγαινοέρχομαι σαν νεκροζώναντο ρομπότ πέρα-δώθε σε μια διαδρομή σπίτι-δουλειά. Δεν είμαι ούτε λεωφορείο ούτε κκές ούτε κοκάκιας για να 'χω σταθερή γραμμή.
Θέλω να ξυπνάω, να κάνω ό,τι μου 'ρθει (καβλώσει, θα 'λεγα, αλλά είμαι κι ευγενικός), να ξαπλώνω σε μια παραλία αραχτός πίνοντας ένα τεράστιο φραπέ, ώσπου να πέσει το βράδυ, και να στήνουμε στην αμμουδιά ένα γλεντάκι κάτω απ' το φως του φεγγαριού.
Να γράψω τα πάντα στα αρχίδια μου και να απολαμβάνω αυτά τα λίγα χρονάκια που χρεώθηκα να ζήσω.
Ούτε δουλειές ούτε βλακείες.
Μόνο απόλαυση.

Θέλω να μου ανήκει κάθε μέρα ένα τετραγωνικό γης και να απολαμβάνω τις χαρές του κόσμου πάνω σ' αυτό.
Το αγνάντεμα του πελάγους, την αγαλλίαση του μεσημεριού, τον έρωτα της κοπελιάς και τη χαρά της φιλίας.

Τι μαλάκας που 'σουνα ρε Αδάμ;
Τις δικές σου κάβλες πληρώνουμε αιώνες τώρα...

 

Η καλύτερη εταιρεία για να δουλέψεις

$
0
0

Βγήκε προ ημερών η λίστα με τις δέκα καλύτερες εταιρείες για να δουλέψει κανείς στην Ελλάδα.
Την έρευνα διεξήγαγε το... έγκυρο το Work Institye Hellas, με την ακαδημαϊκή υποστήριξη του ALBA Graduate Business School. 
(λεπτομέρειες στο: http://www.neolaia.gr/2013/04/08/ereyna-oi-kalyterew-etairies-na-doyleyeis/#ixzz2RNkzGd3G )
Ανάμεσα στις "δέκα καλύτερες εταιρείες για να δουλέψει κανείς" λοιπόν είναι και μία στην οποία είχα δουλέψει κάποτε κι εγώ.
Πριν σχεδόν δέκα χρόνια.

Χάρηκα πολύ που είδα, ανάμεσα στις καλύτερες, την εταιρεία που μου έδωσε ψωμί κάποτε.
Γι' αυτό θα σας πω τί ωραίες αναμνήσεις έχω απ' αυτήν.

Πρώτα-πρώτα να υπενθυμίσω πως τότε δεν υπήρχε ακόμη η κρίση.
Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.
Λοιπόν, προσλαμβάνομαι και αμέσως ξεκινώ εκπαίδευση.
Εκπαιδεύτηκα άψογα στην παροχή κάποιων υπηρεσιών.
Μόνο που την τελευταία μέρα της εκπαίδευσης, με ειδοποίησαν οτι τελικά θα πάω σε άλλο πόστο.
Όταν τους ρώτησα πότε θα εκπαιδευτώ γι' αυτήν τη νέα θέση, η απάντηση ήταν αποστομωτική:
"δε χρειάζεται εκπαίδευση, ό,τι είναι, θα ρωτάς".
Λοιπόν, μπαίνω την επομένη για δουλειά και προφανώς δεν ήξερα την τύφλα μου.
Όσο κι αν ρωτούσα, αυτό δεν ήταν αρκετό για να καλύψει την πλήρη άγνοιά μου επί του αντικειμένου.
Έτσι, κάθε φορά που έκανα λάθος ή τους έπρηζα τα @@ με τις απορίες μου, τα άκουγα κι από πάνω.
Και μάλιστα με ύφος επιστάτη Μανωλάδας.

Δεν ήταν τα αφεντικά σκληρά. Οι υπάλληλοί τους ήταν. Οι γλείφτες τους.
Οι οποίοι, όπως έμαθα μετέπειτα, παίρναν ένα 800άρι περίπου το μήνα για τα γλειφοκώλια τους.
Επειδή το ύφος μου απέναντί τους ήταν μονίμως υποτιμητικό και περιφρονητικό, ουδέποτε έγινα συμπαθής. Επίσης όταν τους πετύχαινα έξω από την πόρτα, δεν τους μιλούσα, σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους που τρέχανε πίσω τους για να αρπάξουν μια καλή κουβέντα.
Με σκληρό αφεντικό δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω. Με γλείφτη έχω πρόβλημα.
Τελοσπάντων.



Τη μέρα της υπογραφής της σύμβασης με στείλανε στου διάολου τη μάνα, σε μια άλλη εταιρεία για να υπογράψω σύμβαση στην οποία αναφερόταν το όνομα μιας άλλης εταιρείας.
Τότε κατάλαβα ότι ήμουν "ενοικιαζόμενος".
Σε άλλη εταιρεία δούλευα, άλλης εταιρείας ήταν η σύμβαση και σε άλλης εταιρείας τα γραφεία υπέγραψα. Περίεργο μπάχαλο...

Ξεκινώ, που λέτε, τη δουλειά την άλλη μέρα.
Δούλευα τετράωρος.
Επειδή είχα ξαναδουλέψει σε παρομοίου αντικειμένου εταιρεία, πήγα το πρωί καμαρωτός με το καφεδάκι μου να κάτσω στο γραφειάκι μου.
Κάθομαι, που λέτε, ξεκινάω τη δουλίτσα μου, και στα δυο λεπτά -τσουπ- ο προσωπάρχης.
"Δεν είναι καφενείο εδώ"μου λέει."Το καφεδάκι θα το πιεις έξω, όταν τελειώσεις".
Του εξηγώ ευγενικά πως "ο καφές δεν επηρεάζει σε τίποτα τη δουλειά μου και πως αντιθέτως με ξυπνάει και με κάνει πιο αποδοτικό."
Εκείνος επέμεινε. Πρώτη μέρα ήταν και λέω να κάνω το μαλάκα. Δε γαμιέται...
Πίνω το καφεδάκι γρήγορα-γρήγορα και σε κάνα τέταρτο σηκώνομαι να το πετάξω.
Θα τη βγάλω με νερό, λέω. Αυτό τουλάχιστον επιτρεπόταν...

Μετά από καμιά ώρα αρχίζω να κατουριέμαι.
Ε, κάνω μια παύση κι εγώ και σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα.
Κατευθυνόμενος προς την τουαλέτα, με σταματά ο προσωπάρχης και μου λέει"επ, εσύ πού πας;"
"Στην τουαλέτα πάω"του απαντώ με ειλικρινή φυσικότητα.
"Πώς το είδες;"με ρωτά εκνευρισμένος."Θα σηκώνεσαι όποτε γουστάρεις;"
Τον κοιτώ απορημένος χωρίς να απαντώ και συνεχίζω να πηγαίνω.
"Γύρνα πίσω στη δουλειά σου"μου λέει. "Θα ρωτάς άλλη φορά για να σηκωθείς".
"Για να πάω στην τουαλέτα;"τον ρωτώ κι εγώ ειρωνικά.
"Μίλησα!"μου απαντά αυστηρά.
Κι εγώ γυρίζω την πλάτη, τον γράφω στα αρχίδια μου και πηγαίνω στην τουαλέτα φυσικά.



Από την πρώτη μέρα δεν τα πήγαμε καλά.
Εξαιτίας αυτού του θέματος, δεν ξανασηκώθηκα την πρώτη μέρα.
Τη δεύτερη μέρα είχε πολλή δουλειά.
Είχα μπουχτίσει σε κάποια φάση κοντά στο τρίωρο και θέλω να κάνω ένα διαλειμματάκι πέντε λεπτάκια να κάνω δυο τζούρες να καθαρίσει το κεφάλι μου.
Σηκώνομαι, κάνω ένα νοηματάκι στον τύπο πως πετάγομαι για λίγο ως το διάδρομο έξω.
Θεωρώ αυτονόητο πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Σε όλες τις δουλειές ως τότε, άλλωστε, είχα δικαίωμα να σηκωθώ κάποια στιγμή να κάνω ένα τσιγάρο να ξελαμπικάρω.
Ο προσωπάρχης ωρύεται "που πας εσύυυυ;;;"
"Έξω"του λέω "για ένα τσιγάρο κι επιστρέφω".
Αυτός ουρλιάζει: "Στο ξαναείπα, δεν είναι καφενείο εδώ μέσαααα!!!"
"Νταούλιασε το κεφάλι μου"του λέω ήρεμα "και πάω για ένα τσιγάρο. Κράτα το δίλεπτο να κάτσω παραπάνω στο τέλος"
"Τι το πέρασες εδώ;"λέει φωναχτά, για να τον ακούσει και όλος ο υπόλοιπος όροφος προφανώς. "Δεν έχεις να πας πουθενά"!
"Καλάααα"του λέω. Και πάω και κάθομαι πίσω στη θέση μου, αλλά επιδεικτικά γυρίζω την καρέκλα από την άλλη μεριά απ' το γραφείο κι αντί να κοιτώ τον υπολογιστή χαζεύω γύρω-γύρω -υποκρινόμενος και λίγο είναι η αλήθεια πως δεν την παλεύω καθόλου.
Στριφογυρίζω στην καρέκλα, φυσάω και ξεφυσάω επιδεικτικά, ενώ ο μαλάκας με βλέπει με μισό μάτι, αλλά δε μου λέει τίποτα.
Εκείνη τη μέρα δε βγήκα τελικά για τσιγάρο.
Απ' την επόμενη έβγαινα για τσιγάρο και απλώς δεν του το έλεγα. Αλλά δε μου μίλαγε πια ούτε αυτός. Είχε πάρει απόφαση ότι εγώ τον έγραφα και δε μου πολυμίλαγε γενικώς.

Μια μέρα έκανα ένα λάθος και αρχίζει να γκαρίζει "καλά είσαι μαλάκααας;".
Του σηκώνω κι εγώ φωνή και του απαντάω ουρλιάζοντας ομοίως: "σε μένα ρε θα μιλάς με ευγένεια. Κατάλαβεεες;;"
Τρόμαξε που είδε άνθρωπο να σηκωνεται όρθιος και να του βάζει τις φωνές, διότι οι περισσότεροι είχαν περισσότερη ανάγκη από μένα και  φοβούνταν να αντιδράσουν παρομοίως, αν και πολύ θα το ήθελαν.
"Μη φωνάζεις!"μου λέει σιγά. "Εδώ δουλεύει ο κόσμος!"
Εμένα με πιάνουν τα γέλια εκείνη την ώρα και σταματώ την ωραία μας συζήτηση.

Τελοσπάντων, δε μου πολυκόλλαγε επειδή έβλεπε πως αντιδρούσα.
Αν όμως είχα μεγαλύτερη ανάγκη, πιθανότατα δε θα αντιδρούσα έτσι και θα συνέχιζε να με κακομεταχειρίζεται και να με προσβάλλει, όπως έκανε και με όλους τους άλλους.
Και οι υπόλοιποι γλείφτες-υπεύθυνοι της εταιρείας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο φέρονταν άλλωστε.
Δεν ήταν δηλαδή ζήτημα κάποιου "κακού χαρακτήρα", αλλά ζήτημα εταιρικής πολιτικής.



Είχα κάνει στο μεταξύ κάποιο λάθος στον κωδικό και την πρώτη εβδομάδα δεν είχα χτυπήσει σωστά την κάρτα.
Όταν το κατάλαβα και του το είπα για να το διορθώσουμε, αυτός με απείλησε εμμέσως πως μπορεί να μην πάρω τα λεφτά μου της πρώτης εβδομάδας αν δεν "κάτσω καλά".
"Να προσέχεις"μου είπε "για να μην έχεις πρόβλημα. Από μένα περναέι το θέμα με την κάρτα".
Δεν ξέρω τι περίμενε να του απαντήσω.
Εγώ του ζήτησα να φροντίσει να λυθεί το θέμα.
Πράγματι τα πήρα τα λεφτά στο τέλος.

Αλλά δεν ήταν όσα περίμενα διότι δεν συμπεριελήφθησανστο μισθό επιδόματαπου υποχρεούνταν να μου βάλουν, βάσει της συλλογικής σύμβασης.
Επειδή, όπως σας είπα, είχα ξαναδουλέψει σε εταιρεία με παρόμοιο αντικείμενο, ήξερα τι επιδόματα έπρεπε να πάρω. Όταν λοιπόν μπήκε ο μισθός και διαπίστωσα πως αυτά δεν υπήρχαν, διαμαρτυρηθηκα στο λογιστήριο.
Η απάντηση της εταιρείας ήταν η προφανής...

Στη δουλειά, εξάλλου, μας δίδασκαν πώς να λέμε ψέματα στον κόσμο.
Όταν κάποια υπόθεση κολλούσε, μας προτειναν να λέμε σαν άλλοι Φερέκηδες πως "το θέμα σας είναι σε προτεραιότητα και διευθετείται".Μια εταιρεία Ψευτοθόδωρων, δηλαδή που απευθύνεται σε πελάτες-"Πατατιάδες".
Οι υπηρεσίες που παρείχε ήταν πλημμελείς. Και γιατί;
Γιατί είχαν άσχετους με το αντικείμενο εργαζομένους (όπως η αφεντιά μου) να επιλύουν τα προβλήματα του κόσμου.
Δημιουργούνταν τεράστια προβλήματα στους πελάτες της εταιρείας, επειδή απλούστατα δεν ήμουν ο μόνος άσχετος στην εταιρεία.
Οι περισσότεροι ήμασταν άσχετοι κι ανίδεοι.
Εκτός του ότι δεν είχαμε σχετικές γνώσεις, όπως σας είπα και παραπάνω, περάσαμε εκπαίδευση για άλλη δουλειά και άλλη δουλειά μας έβαλαν τελικά να κάνουμε.



Κάποια μέρα οργανώθηκε απεργία.
Εγώ ήμουν καινούριος και δεν είχα ιδέα.
Το διαπίστωσα την ώρα που έφτασα και είδα το προσωπικό συγκεντρωμένο απ' έξω.
Αν και είχα την αίσθηση του προσωρινού και δε με πολυενδιέφερε προσωπικά η απεργία, αποφάσισα να κάτσω κι εγώ έξω με τους απεργούς, διότι αντιλαμβανόμουν πως για τους περισσότερους εκεί μέσα αυτή η απεργία σήμαινε πολλά.
Ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και μεταξύ άλλων και τα επιδόματα που δικαιούνταν βάσει της συλλογικής σύμβασης και η εταιρεία δεν τα έβαζε στο μισθό.
Εκεί στην απεργία γνώρισα κόσμο που είχε πραγματικά πρόβλημα. Σαραντάρες μανάδες που το εισόδημά τους δεν ξεπερνούσε το 650άρι το μήνα. Και μ' αυτά έπρεπε να θρέψουν παιδί και να συντηρήσουν σπίτι. Οι ημιαπασχολουμενοι παίρνανε γύρω στα 330 ευρώ και έπρεπε να ζήσουν με αυτά.
Μετά από καμιά ώρα, άρχισαν να έρχονται απεσταλμένοι της διοίκησης και να μηνύουν πως όποιος δεν ανέβει για δουλειά μέσα σε δέκα λεπτά, αυτομάτως απολύεται.
Σούσουρο μεγάλο έγινε και αρκετοί άρχισαν να υπαναχωρούν. Δεν τους κατηγορώ.
Αν έχεις οικογένεια να θρέψεις, εξάλλου, περιορίζεται η ένταση της μαγκιάς σου.
Διότι η κορούλα σου άυριο δε θα φάει περηφάνεια. Χρειάζεται και φαΐ...
Σε είκοσι λεπτά μετά τον εκβιασμό μείναμε λίγοι και τελικά πήγαμε κι οι τελευταίοι για δουλειά.


Η "μία απ' τις δέκα καλύτερες εταιρείες για να δουλέψει κανείς"λοιπόν είναι μια εταιρεία που έχει ενοικιαζόμενους εργαζομένους, άσχετουςμε το αντικείμενο, οι οποίοι αναγκαστικά κοροϊδεύουντον κόσμο που πληρώνει.
Δουλεύουν με τονκατώτατοβασικό μισθό, κυρίως σε καθεστώς ημιαπασχόλησης. Με τα σημερινά δεδομένα δηλαδή θα παίρνουν γύρω στα 230 ευρώ.
Δεν δικαιούνται διάλειμμαούτε για να κατουρήσουν.
Δεν παίρνουν τα επιδόματαπου δικαιούνται βάσει νόμου.
Δε δικαιούνται να απεργήσουν,διότι η εταιρεία εκβιάζει άμεσα με απολύσεις.
Υποχρεούνται να ανέχονται την αυθαιρεσία των μαντρόσκυλωντης εταιρείας που κακομεταχειρίζονται και προσβάλλουν τους εργαζομένους.

Συγχαρητήρια επομένως στο ανεξάρτητο και εγκυρότατο κέντρο ερευνών που έβαλε την εταιρεία αυτή ανάμεσα στις δέκα καλύτερες εταιρείς για να δουλέψει κανείς στην Ελλάδα.


ΥΓ.: Το χειρότερο είναι πως αναρωτιέμαι μήπως ισχύει πράγματι αυτό και οι υπόλοιπες εταιρείες είναι χειρότερες ακόμα κι απ' αυτήν.

Δε πα' να περάσουν ό,τι γουστάρουν!

$
0
0

Την ώρα που γράφω, παρακολουθώ στο κανάλι της Βουλής τη συνεδρίαση ενόψει της ψήφισης του γνωστού πολυ-νομοσχεδίου.
Κυριακή είναι βέβαια και καλύτερη ιδέα θα ήταν να πάω καμιά βόλτα, αλλά αφενός δεν υπάρχει σάλιο και αφετέρου υπάρχει κα μια κάποια κούραση. Βάλτε και την πολιτικολογική μου διαστροφή και θα με καταλάβετε.
Παρατηρώ λοιπόν τον εαυτό μου να παρακολουθεί σχεδόν αποχαυνωμένα τη συζήτηση.
Τα προηγούμενα τρία χρόνια, πέραν του ότι μέρες που ψηφίζονταν τέτοιου είδους νομοσχέδια γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος και φυσικά βρισκόμουν στους δρόμους, όταν τύχαινε να παρακολουθήσω από την τηλεόραση κάτι σχετικό αναστατωνόμουν, νευρίαζα, έως και παθιαζόμουν κάθε φορά που άκουγα τους αλήτες να περιγράφουν τη μέθοδο της καταστροφής μας.

Τον τελευταίο καιρό με έχει καταλάβει μια μοιρολατρική χαλάρωση.
"Δε γαμιέται!"λέω. "Ας περάσουν ό,τι γουστάρουν. Θα 'ρθει η μέρα που θα καταστραφούμε επιτέλους επισήμως και ίσως ησυχάσουμε".
Δε συγχύζομαι πλέον. Λειτουργεί φαίνεται το ένστικτο αυτοσυντήρησης που με προστατεύει από την τρέλα.

Παρελαύνουν στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα διανοούμενοι, υπουργοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι και προσπαθούν να χαλάσουν τη ζαχαρένια μου.
Μου ζαλίζουν τον έρωτα με τη μιζέρια και την βρώμα τους.
Προβλέψεις, διαπιστώσεις, καταγγελίες, υποσχέσεις, αερολογίες, προπαγάνδα, καυγάδες, τρομοκρατία...
Δεν τους αντέχω άλλο!
Δε δίνω βάση σε κανέναν και σε τίποτα. Ό,τι κι αν λένε.
Είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ μαζί τους.
Ό,τι κι αν λένε, απ' το ένα αυτί μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν!



Αν συνέχιζα να συγχύζομαι καθημερινά επί τρία χρόνια με όσα συμβαίνουν και δίχως να υπάρχει προς το παρόν διέξοδος, θα οδηγούμουν στην τρέλα ή στην κατάθλιψη.
Ο οργανισμός μου παράγει τα αντίδοτα σ' αυτήν την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα.
Αντίδοτα μάλλον είναι η αδιαφορία, η απάθεια, η στωικότητα.
Βλέπω τους κυβερνητικούς αυτή τη στιγμή να επιχειρηματολογούν επί της καταστροφής κι εγώ γελώ.
Δε νευριάζω, δε συγχύζομαι. Απλά γελώ.

Παρακολουθώ με ελαφρά χαιρεκακία της πορεία μας προς το γκρεμό και κάνω τη ζωούλα μου.
Υποθέτω πως κάπως έτσι νιώθουν πάρα πολλοί γύρω μας.
Γι' αυτό και τόση ησυχία γύρω.
Όχι γιατί συμφωνούμε.
Αλλά γιατί αποφασίσαμε πως αν συνεχίσουμε να συγχυζόμαστε και να φωνάζουμε "εις ώτα μη ακουόντων", μάλλον δεν τραβάμε το δρόμο της ανατροπής, αλλά τη συντομότερη λεωφόρο της τρέλας και της κατάθλιψης.
Ας ψηφίσουν ό,τι και όσα γουστάρουν.
Δε πα να γαμηθούνε όλοι και όλα!
"Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί"...

Βρέθηκε η λύση για τους καναπεδάτους!!!

$
0
0

Κι ενώ όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν κατεβαίνει ο (υπόλοιπος) κόσμος στις διαδηλώσεις και αλληλοκατηγορούνται οι αντιδρώντες με τους καναπεδάτους, είμαι έτοιμος να σας ανακοινώσω τη λύσηπου ίσως δώσει τέλος σ' αυτό το τεράστιο πρόβλημα.

Την ώρα, λοιπόν, που οι μεν κατηγορούν τους δε για την απάθειά τους μπροστά στην καταστροφή, ενώ οι δε κατηγορούν τους μεν για στείρα κι αχρείαστη αντίδραση (λέγοντας "και τί θα καταλάβεις άμα κατέβεις σ' απεργία; Ό,τι είναι να περάσει, θα περάσει"),υπάρχει ένας πρωτότυπος τρόπος να ξεπεραστεί αυτή η κοινωνική αναμπουμπούλα.

Εφόσον συμφωνούμε, βάσει των όσων γνωρίζουμε, πως κάθε αύξηση μισθού, κάθε επίδομα, κάθε εργασιακό δικαίωμα, κάθε ώρα δουλειάς λιγότερη κερδήθηκε με απεργίες και διαδηλώσεις,μπορούμε να φτάσουμε στην εξής συμβιβαστική λύση:
οι αντιδρώντες θα πάψουν να πρήζουν τα αρχίδια των καναπεδάτων να κατέβουν στους δρόμους, σε απεργίες και διαδηλώσεις, και δε θα τους ξαναπούν κουβέντα, υπό τον εξής όρο:
να συμφωνηθεί πως όταν κάτι κερδίζεται από μια διαδήλωση/ κινητοποίηση (αύξηση ή μη μείωση μισθού, επίδομα, λιγότεροι φόροι κλπ),θα εξαιρούνται των κερδών της συγκεκριμένης κινητοποίησης όσοι δε συμμετείχαν σ' αυτήν!

Το σωματείο κάθε εργασιακού χώρου θα κρατάει αρχείο με όσους συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και θα αποδίδει τα του αγωνισθέντος στον αγωνισθέντα.
Ακόμη κι όταν μια κινητοποιήση πετύχει σε κάποιον απ' τους σκοπούς της, οι καναπεδάτοι θα συνεχίσουν να ζουν υπό το προηγούμενο καθεστώς.
Αφού πιστεύουν πως "όσο κι αν χτυπιέσαι τίποτα δεν αλλάζει",ας σεβαστούμε την άποψή τους και την επιθυμία τους και ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους.
Αλλά όχι και να κερδίζουν αυτοί, επειδή εκείνοι που κορόιδευαν έπαιξαν το κεφάλι τους!
Όχι και να αυξηθεί ο μισθός τους, χάρη στον αγώνα και το ρίσκο των άλλων!
Αυτό θα πει δικαιοσύνη!



Συγκεκριμενα προτείνω:
προκειμένου να επωφεληθεί των κερδών μιας κινητοποιήσης ένας εργαζόμενος, να υποχρεούται να αποδείξει ότι συμμετείχε στο 50% τουλάχιστον των κινητοποιήσεων του σωματείου του, είτε κατά μόνας είτε σε πανεργατική.
Ομοίως ένας άνεργοςνα υπογράφει σ' έναν κατάλογο ενός σωματείου ανέργων, κατά τη συμμετοχή του στο 50% τουλάχιστον των πανεργατικών κινητοποιήσεων.
Έτσι, αν π.χ. μια κινητοποίηση επιτύχει να αποσοβήσει μια προαποφασισμένη από την κυβέρνηση μείωση μισθών κατά 20%, οι συμμετέχοντες να διατηρούν το μισθό τους ακέραιο, ενώ η μείωση να ισχύει μόνο για τους απέχοντες από την κινητοποίηση.

Είναι βέβαιο ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα επανέλθει η κοινωνική ειρήνη, καθώς θα αποδίδονται τα πρέποντα στον καθένα.
Εξάλλου όταν μια κινητοποίηση δεν πετυχαίνει, ο καναπεδάτος απλώς βιώνει π.χ. μια μείωση μισθού, ενώ ο απεργός, εκτός της μείωσης, πληρώνει χρυσή την απεργία από την τσέπη του, αντιμετωπίζει το φόβο της απόλυσης από τον εργοδότη του και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειά του, την ελευθερία του και τη σωματική του ακεραιότητα στη διαδήλωση.
Όταν λοιπόν χάνει μια κινητοποίηση, χάνει πιο πολλά ο απεργός.
Γιατί όμως όταν μια κινητοποίηση κερδίζει, ο απεργός να κερδίζει τα ίδια με τον καναπεδάτο;

Απονομή δικαιοσύνης λοιπόν!
Ας ανοίξουν τα αρχεία των σωματείων και να καταγράφουν ονόματα απεργών και απεργοσπαστών!
Έτσι, όποιος πραγματικά πιστεύει πως αξίζει τον κόπο να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες, θα το κάνει, γνωρίζοντας πως μόνο έτσι θα καταφέρει να βελτιώσει τη ζωή του.
Όποιος δεν το νομίζει, γούστο του-καπέλο του, ας κάτσει εκεί που κάθεται, αλλά δε θα επωφεληθεί κανενός κέρδους, αφού θεωρεί πως δεν οφείλει να κάνει κάτι για να βελτιώσει τη ζωή του.
Και δε θα τον ξαναζαλίσουμε ποτέ ξανά!
Ο καθένας να αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών του.
Δικαιοσύνη μάγκες!

Ιησούς αγανακτισμένος

$
0
0
Αν κυκλοφορούσε στον κόσμο σήμερα, σίγουρα θα βρισκόταν σε κάποια πλατεία, κάπου ανάμεσα στον αλλόφρονα κόσμο, και θα προσπαθούσε να ξεσηκώσει τις ψυχές των ανθρώπων, για να τινάξουν από πάνω τους όλη τη σκουριά.
Οι σημερινοί άνθρωποι όμως δε θα στέκονταν να τον ακούσουν.
Δεν έχουν χρόνο άλλωστε για τέτοια.
Ο χρόνος είναι χρήμα και οτιδήποτε δεν έχει χρήμα σπαταλά το χρόνο τους.

Ο Ιησούς στα χρόνια της πρώιμης παγκοσμιοποίησης (βλ. αχανής και πολυεθνική ρωμαϊκή αυτοκρατορία), τότε που ο κόσμος είχε ακόμη χρόνο για τέτοια, εγκαλούσε τους ψωροπερήφανουςγια την εγωπαθή σιγουριά τους πως όλα τα ξέρουν και τα κάνουν καλά και συνέτρωγε με τους αυτογνώστες αμαρτωλούς,με τελώνες, με ψαράδες,με πορτοφολάδες και με πόρνες.
Σε καταστάσεις βαθιάς κρίσης, όπως και σήμερα, σε εποχή επαναστατικού αναβρασμού, ο Ιησούς φώναζε: πριν ξεσηκωθείτε για να διώξετε τον τύραννο πάνω απ' το κεφάλι σας, διώξτε τον τύραννο που κρύβετε μες στα σπλάχνα σας!

Στην αρχή όλα φαίνονταν πως πήγαιναν όπως τα ήθελε.
Παρελαύνοντας με γαϊδούρι μπήκε θριαμβευτικά στην πόλη και τον έραιναν με βάγια.
Όταν έφτασε η κρίσμιμη ώρα όμως, ο "σοφός λαός" έδωσε την ετυμηγορία του: "άρον, άρον σταύρωσον αυτόν"!
Γιατί τα ωσαννά γίναν κατηγόριες;
Γιατί;
Μάλλον επειδή δεν είχε έτοιμο σχέδιο με καταπέλτες, μπαζούκας και φυσεκλίκια, όπως είχαν οι ζηλωτές του Βαρραβά.
Είχε στο στόμα του μόνο κάτι αοριστίες.
Τους κάλεσε να αγαπήσουν αλλήλους.
"Και πού θα βρεις τα λεφτά ρε;" λένε πως τον ρώτησαν σε κάποιο πάνελ οι ζηλωτές.
Ένας αγανακτισμένος ήταν όμως μοναχά και δεν είχε να προτείνει σχέδια επί χάρτου.
Παρά μόνο έβαζε την αγάπη στο κέντρο του κόσμου του και προσπαθούσε να χτίσει γύρω απ' αυτήν.
Τι μας λέει τώρα, ε...;

Τους ζήτησε να πάψουν να προσεύχονται φωναχτά και δημοσίως, σα να πρόκειται για show της Ρούλας, αλλά να προσεύχονται κρυμμένοι στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού τους.
Εκεί που δεν φτάνει η υποκρισία. Εκεί που θα ήταν παρόντες μόνο εκείνοι κι ο Θεός.
Απέρριψε τον μύθο των άμεμπτων και αναμάρτητων κοσμοκηρύκων. Όταν φώναξε "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω"...ούτε ο ίδιος δεν τόλμησε να σηκώσει πέτρα!
Ούτε τον εαυτό του δεν αναγόρευσε σε άσπιλο και αμόλυντο....
Απ' το να φιλάει κατουρημένες ποδιές ισχυρών, προτιμούσε να του πλένει τα πόδια μια πόρνη και να την κάνει πιστή του ακόλουθο και όχι μόνο.
Γιατί δεν ήταν ηθικολόγος, ανέραστος και πουριτανός, όπως προσπαθεί να τον παρουσιάσει η Εκκλησία δυο χιλιάδες χρόνια τώρα.
Αυτός "ανάβει το καντήλι του, καπνίζουνε οι φίλοι του, θέλει το νου στα μέτρα μας και την καρδιά στα ντέρτια μας", που 'γραφε κι ο ποιητής...


Ο Ιησούς, λοιπόν, μίλησε για την επ-Ανάσταση των ψυχών.
Των ψυχών κυρίως και λιγότερο των σωμάτων.
Για δι' ελέου και φόβου κάθαρση, σαν άλλος τραγωδός.
Ήταν σειρήνα, συναγερμός που ηχούσε σε αυτιά μη ακουόντων. Αλλά αυτός συνέχιζε γιατί κανείς δεν μπορούσε να βρει το κουμπί που σταματάει αυτός ο συναγερμός. Μόνο η εξόντωση θα ήταν λύση.
Σιχαινόταν το χρήμα και καθετί άλλο εξευτέλιζε την πνευματικότητα του ανθρώπου.
Όταν σήκωσε το καδρόνι στο προαύλιο του ναού, δε χτύπησε ούτε ένα κεφάλι.
Μόνο τα προϊόντα της κατανάλωσης χτύπησε. Τους πάγκους έσπασε. Όχι τα κεφάλια.
Τα κεφάλια τα ήθελε ζωντανά και υγιή. Έστω κι ένα απ' αυτά να καταλάβαινε. Να άλλαζε γνώμη...

Δεν τα έβαζε με τον εύκολο εχθρό, τους Ρωμαίους.
Πριν απ' τους Ρωμαίους επικυρίαρχους, έπρεπε να συντρίψει την συνεργαζόμενη μ' αυτούς οικονομική, πολιτική και θρησκευτική άρχουσα τάξη.
Την ντόπια ολιγαρχία. Γι' αυτό τον στοχοποίησαν.
Γιατί το να βρίζεις τους ξένους, τους επικυρίαρχους είναι το εύκολο.
Ακόμη κι οι Ρωμαίοι έκαναν τα στραβά μάτια σ' αυτό.
"Ασ' τους να λένε καμιά μαλακία να εκτονώνονται" έλεγαν.

Η ντόπια ελίτ όμως παρακολουθούσε με ανησυχία τον καινούριο κήρυκα.
Όταν ο Ιησούς τόλμησε και τα έβαλε με αυτήν, τότε το σχέδιο εξόντωσης ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Γιατί αυτή είναι το πραγματικό σύστημα. Χωρίς αυτήν, δε θα υπήρχαν οι Ρωμαίοι εκεί.
Και αυτή η βρώμικη ντόπια ελίτ δεν έμενε μόνο στα τυπικά.
Αλλά βρώμιζε και την ψυχή του λαού της περιοχής έχοντας μονίμως τεταμένο το δάχτυλο σαν το θείο Σαμ.
Για να είναι μόνιμα ασφαλείς υπόδουλοι οι Ιουδαίοι, έπρεπε να ποτίζονται από την ντόπια ελίτ καθημερινά με τόνους υποκρισίας, άνωθεν διδασκαλίας και κάθε είδους διαφθοράς.

Αυτή τη διαφθορά της ψυχής ήρθε ο Ιησούς να αντιπαλέψει.
Τουτς πρότεινε να ψάξουν μέσα τους το καθαρτήριο της ψυχής.
Δεν τους έδωσε ούτε εντολές ούτε ενοχές ούτε εκβιασμούς.
Τους έδωσε μόνο το έναυσμα για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους με άλλο προσανατολισμό.
Δεν έδωσε σαφείς εντολές.
Δεν είχε κατάλογο χρηστών πράξεων.
Δεν είχε τίποτα να προτείνει.
Παρά μόνο να αγαπήσει ο ένας τον άλλον.
Πολύ φλου για τα μέτρα ενός υλικού κόσμου.



Τι μπορεί να σημαίνει εξάλλου το "να σώσεις την ψυχή σου";
Η ψυχή δεν είναι ούτε τσελεμεντές για να ασχολείται με μενού 40-ήμερων νηστειών, όπως πιστεύουν οι θεούσες, ούτε χημικές αντιδράσεις, όπως πιστεύουν οι υλιστές.
Είναι κάτι ακαθόριστο.
Και πώς να παλέψει κανείς να σώσει κάτι που δεν ξέρει καλά-καλά τί είναι και πού βρίσκεται;
Η ψυχή εξάλλου μόνο ένα σημάδι έχει δώσει στον άνθρωπο: το "τί θέλει".
Αυτό είναι το μόνο σημείο ζωής που 'χει δώσει.
Μόνο έτσι μπορεί να την εξερευνήσει κανείς.

Ο Ιησούς δεν ήρθε καν ως επαΐων να ανακοινώσει τη λίστα με τις ανάγκες της ψυχής.
Να δοκιμάσουν έναν σχεδόν αχαρτογράφητο δρόμο τους κάλεσε.
Να δοκιμάσουν να περαπτήσουν σ' αυτόν κι αν δεν τους αρέσει, ας ξαναφύγουν.
Ήξερε καλά άλλωστε πως "δεν υπάρχει δρόμος. Τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας"...

Οι άνθρωποι όμως δεν ακολούθησαν.
Ήθελαν κάποιον να τους προσφέρει μια έτοιμη και ολοκληρωμένη λύση.
"Εξαρχής κοστολογημένη", που λένε.
Δηνάριο προς δηνάριο...
Να ξέρουν, βρε αδερφέ, αν τους συμφέρει!

Δυστυχώς γι' αυτούς, ο Ιησούς δεν ήταν τεχνοκράτης της ψυχής.
Ένας αγανακτισμένος ήταν που έτρεχε στις πλατείες του κόσμου του και κήρυττε την αλήθεια του.
Ένας αγανακτισμένος που δεν είχε έτοιμο σχέδιο να προτείνει, παρά μόνο καλούσε και τους άλλους να αγανακτίσουν μαζί του για την πτώση του καθενός και όλων μαζί.
Να βγουν απ' το καβούκι τους, να ξαναγνωριστούν ο ένας με τον άλλον και κυρίως ο καθένας με τον εαυτό του.

pasxa10

Τους υποσχέθηκε πως αν κάνουν το χατίρι της ψυχής τους, τότε δεν τους σταματάει τίποτα και κανένας.
Ακόμη κι αν τους σταυρώνουν συνεχώς, αυτοί κάθε φορά θα ανασταίνονται!
Μόνο που οι άνθρωποι ήθελαν και τεκμήρια. Μην τυχόν και ξεγελαστούν απ' τις αοριστίες...
Ο Ιησούς τους μιλούσε συμβολικά για ανάσταση κι αυτοί περιμένανε να δουν το θαύμα κυριολεκτικά!

Αγανάκτισε λοιπόν ο Ιησούς και έδωσε στη Μαρία τη Μαγδαληνή την εντολή να διαδώσει τα δέοντα.
Αλλιώς δεν πιστεύει ο κόσμος. Δεν ακολουθεί.
Δεν είναι έτοιμος να σώσει την ψυχή του.
Γιατί προσπαθεί να σώσει την ψυχή με τα μέτρα της ύλης.
Όταν το εμπέδωσε, κατάλαβε ότι έπρεπε, έστω κι έτσι, να αφήσει κάτι καλό στον κόσμο.
Κι είπε να αφήσει κάτι απ' την ψυχή του στα μέτρα της ύλης.
Και την τρίτη μέρα από τη σταύρωση είχε φύγει. Κανείς δεν ξέρει για πού.
Η Μαγδαληνή είπε πως αναστήθηκε...


Ο Ιησούς ήταν επανάσταση.
Καθαρή, φλου κι αχαρτογράφητη, όπως και κάθε πραγματική επανάσταση.
Αβέβαιη μες στην αλήθεια της και αληθινή μες στην αβεβαιότητά της.
Ο Χριστιανισμός όμως, είναι η μακροβιότερη αντεπανάσταση που γνώρισε ο κόσμος.
Αν μπορούσε ο δόλιος να φανταστεί ποιοι θα τον "επροσωπούσαν" και τί θα δίδασκαν γι' αυτόν, μάλλον θα ξαναγύριζε και αυτή τη φορά με το καδρόνι μπορεί και να μην αρκούνταν στους πάγκους, αλλά να 'σπαζε και μερικά κεφάλια.
Αν μπορούσε να φανταστεί τί θρησκεία θα φτιαχνόταν στις πλάτες του, ίσως να το ξανασυζητούσε με το ιουδαϊκό ιερατείο...


ΥΓ.: Συνεχίζω να δηλώνω άθεος.
Σε έναν κόσμο όπου οι πολεμοκάπηλοι δηλώνουν απελευθερωτές, οι φανατικοί δηλώνουν επαναστάτες, οι παιδεραστές δηλώνουν καλόγεροι, οι κομπλεξικοί δηλώνουν διανοούμενοι, οι λωποδύτες δηλώνουν επενδυτές, οι νεκροθάφτες δηλώνουν μεταρρυθμιστές, οι απατεώνες δηλώνουν οικολόγοι, οι ναζί δηλώνουν πατριώτες, οι κακόψυχοι δηλώνουν αμέτοχοι κι οι πασόκοι δηλώνουν σοσιαλιστές, σ' αυτόν τον κόσμο εγώ δεν μπορεί παρά να δηλώνω άθεος...

Βρίσε κι εσύ ένα διάσημο. Μπορείς!

$
0
0

Είναι η νέα μόδα. Φοριέται πολύ.
Βγαίνει ένας τραγουδιστής, μουσικός, ποιητής, αθλητής, συγγραφέας, ζωγράφος κ.ο.κ. και σε μια συνέντευξη, μιλώντας άνετα, λέει και μια κουβεντούλα παραπάνω από το... "πολιτικώς ορθόν".
Δηλαδή λέει κάτι που ο καθένας μπορεί να 'χει πει στην καθημερινότητά του, αλλά δεν πολυκυκλοφορεί στον δημόσιο λόγο ένεκα τηλεοπτικού καθωσπρεπισμού.
Τότε, βρίσκεται πάντα κάποιος πρόθυμος ζηλωτής από οποιαδήποτε πλευρά και απομονώνει μια φράση του, τη διακωμωδεί, τη διαστρεβλώνει και τελικά την κάνει σημαία της δικής του κενότητος.

Ταυτόχρονα σα μανιτάρια ξεπετάγονται από παντού τα φίλια μέσα δημοσίου (δια)λόγου και ξεσκίζουν τον διάσημο τύπο που τόλμησε να ξεστομίσει αυτήν την... αδιανόητη κουβέντα.
Την επόμενη μέρα, οι αντίπαλοι των διαστρεβλωτών περνούν στην αντεπίθεση φέρνοντας το πλήρες κείμενο στην επιφάνεια, ώστε να αποδείξουν πως πρόκειται για λασπολογία.
Ανάλογα με τη βασιμότητα, τη διεισδυτικότητα το πλάτος και το βάθος της διαστρέβλωσης, μπορεί αυτή να αποβεί επιτυχής ή όχι.

Εικόνες όχλου και λαϊκών δικαστηρίων, βγαλμένες από τις πιο μαύρες εποχές της ανθρωπότητας.
Μυρίζουν δυτικό μεσαίωνα και ανατολικό χομεϊνισμό.
Κυνήγι μαγισσών διά του διαδικτύου, οργάνου δηλαδή του οποίου η χρήση εναπόκειται στο χέρι που το χρησιμοποιεί.
Τώρα που βρήκαμε μέσο για να πούμε την αποψάρα μας και να τη διαβάζουν πενήντα άνθρωποι, αρπάζουμε το φτυάρι κι όποιον πάρει ο χάρος...

Το μόνο βέβαιο είναι πως μια κοινωνία, όπως η δική μας, που έχει σαπίσει απ' την κορφή ως τα νύχια, δεν μπορεί να διαχειριστεί αξιοπρεπώς ούτε τον θάνατό της.
Και αν δεχθούμε πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα, τότε καθίσταται βέβαιο ότι η Ελλάδα λίγο πριν τον θάνατό της, δε βγάζει κάποιο συγκινητικό επιθανάτιο ρόγχο, παρα μόνο ροχάλες και ξερατά, τα οποία γυρνούν πάνω της και της βρωμίζουν έτι περισσότερο τον αναξιοπρεπή θάνατό της.

"Δε γαμιέται;
Κρίση έχουμε και όλα επιτρέπονται..."


Στη χώρα του "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα",αν ο γείτονας τυχαίνει να είναι και διάσημος, αναγνωρίσιμος ή κάτι τέτοιο, τότε η φράση μεταφράζεται "να ψοφήσει η κατσίκα του διάσημου γείτονα κι αυτός ο καριόλης μαζί!"
Πότε είναι ο Νταλάρας, πότε ο Κουμανταρέας, πότε ο Κιμούλης, πότε ο Πανούσης, πότε η Δημουλά... πάντα κάποιος μας βρίσκεται πρόχειρος για μπινελίκωμα.
Πάντα κάποιος εύκολος στόχος, για να εκτονώσουμε κάπου την συσσωρευμένη ηφαιστειογενή κι επαναστατικόφρονα ενέργειά μας, η οποία προς το παρόν παραμένει εντός των τειχών του πληκτρολογίου μας.
Παραέξω κοστίζει άλλωστε...
Όσο πιο αποτυχημένοι αισθανόμαστε, εξάλλου, τόσο περισσότερα συμπλέγματα βγάζουμε στη συμπεριφορά μας, τα οποία εκφράζονται κυρίως απευθυνόμενα σε αυτούς που θεωρούμε επιτυχημένους στον τομέα τους. Και ιδίως όταν ανήκει στο "χώρο του θεάματος", που λένε.

"Τώρα που βρήκαμε τα mail τους και τα twitter τους, θα τους εκδικηθούμε. Θα τους σακατέψουμε! Αμ πως!
Γιατί τους βρίζουμε;
Γιατί μπορούμε!"
Εξαπολύουμε τυφλή (λεκτική) βία επί δικαίων και αδίκων, φορώντας έναν αντιφασιστικό μανδύα που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, δικαιώνοντας έτσι μετά 30 χρόνια τον Αυριανισμό που, εν ονόματι του πασοκισμού, ξέσκιζε αντιφρονούντες, ξεφωνίζοντάς τους άλλοτε ως "φασίστες", άλλοτε ως "παλιαδερφές" κι άλλοτε και τα δυο μαζί.

Επίσης, πλάι σε αυτόν τον λαϊκό καννιβαλισμό, έχουμε και τον αντουανεττικό πολιτικώς ορθό επικοινωνιακό ολοκληρωτισμό, ο οποίος περιλαβαίνει όποιον ξεπεράσει τα όρια των συμφωνηθέντων (απ' τους ίδιους) κανόνων λειτουργίας του δημοσίου λόγου και συμπεριφοράς.
Όποιος τολμήσει και πει κάτι πέρα απ' το "πολιτικώς ορθόν" λοιπόν, ξεσκίζεται από τους κάτωθεν καννιβάλους και τις άνωθεν αντουανέττες.

Στη χώρα μας είμαστε δημοκρατικώς ανεκπαίδευτοι.
Γι' αυτό και δεν ανεχόμαστε την άλλη άποψη.
Γιατί δεν μπορούμε να τη συζητήσουμε ή να την αντικρούσουμε με επιχειρήματα, αν τη θεωρούμε πια τόσο λανθασμένη.
Μοναχά καννιβαλίζουμε.
Κι αν πρόκειται και για διάσημο, αμέσως μετά τραβάμε και μια μαλακία πάνω απ' τη δημόσια εικόνα του, ευτυχείς, διότι, αποτυχημένοι όντες, πετύχαμε να σκυλέψουμε τους επιτυχημένους.
Και γαμώ τις επιτυχίες...
Βρίσε κι εσύ ένα διάσημο. Μπορείς!
(πάρε και χαρτομάντηλα...)

Τη Ρόδο ή το πήδημα;

$
0
0

Πράγματι, η απεργία είναι εκβιασμός.
Δεχόμενοι, άλλωστε, πως κάθε δουλειά παρέχει μια υπηρεσία αναγκαία για το κοινωνικό σύνολο, ο εργαζόμενος όταν θίγεται έχει έναν τρόπο να πιέσει καταστάσεις:
να εκβιάσει τον εργοδότη, διαμέσου της κοινωνικής πίεσηςπου θα δημιουργηθεί από την διακοπή της παροχής της παρεχόμενης υπηρεσίας.
Έτσι, όσο πιο σημαντική είναι η υπηρεσία, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η πίεση του κοινωνικού συνόλου.
Η πίεση αυτή ήταν πάντοτε ο μοχλός πίεσηςτου εργαζομένου προς τον εργοδότη, αφού κάποια στιγμή η κοινωνία απηυδισμένη απαιτούσε από τον εργοδότη να υποχωρήσει, ικανοποιώντας κάποια αιτήματα, προκειμένου να γυρίσουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους και να συνεχιστεί η παροχή της υπηρεσίας τους.

Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Η επικοινωνιακή μηχανή παραγωγής προπαγάνδαςέχει φτάσει στο απώγειο της δύναμής της και έχει αντιστρέψει τους όρους.
Έτσι, η κοινωνική πίεση από όπλο των εργαζομένων έχει καταστεί όπλο του εργοδότη.
Κάθε φορά που προκηρύσσεται απεργία σε κάποιο κλάδο, τα ΜΜΕ καταφέρνουν και εν ριπή οφθαλμού στρέφουν την κοινή γνώμη κατά της απεργίας.
Εξαφανίζουν τα δίκαια αιτήματα των εκάστοτε απεργών και αναμασούνσυνεχώς μια αορίστως σφυγμομετρημένη (απ' τους ίδιους) κοινωνική αγανάκτηση, η οποία δημιουργεί κλίμα, προβάλλουνήσσονος σημασίας αιτήματα των απεργών και εσχάτως τονίζουνκάποια περιστατικά διαφθοράς σ' αυτόν τον κλάδο.
Έτσι, συκοφαντούντον κλάδο, διακωμωδούντα αιτήματα και δημιουργούν παράσταση... νίκης των απεργοσπαστικών μηχανισμών.
Παράλληλα, εκμεταλλεύονται την απουσία κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης και επιδίδονται σε ασκήσεις κοινωνικής μηχανικής, φέρνοντας σε αντιπαράθεση επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες.
Εξυπηρετούνται μάλιστα και από τη μειωμένη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, αφού, με λίγες εξαιρέσεις, οι απεργίες διεξάγονται από τους ίδιους και τους ίδιους.



Πώς πρέπει να απαντήσουν οι εργαζόμενοι σε αυτήν την πραγματικότητα;
Να το δούμε πρακτικά.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τους εκπαιδευτικούς που διαβουλεύονται για απεργία μέσα στις επόμενες μέρες.
Όλοι γνωρίζουμε πως οι κοινωνικές επιπτώσεις από την αναβολή των πανελλαδικών εξετάσεων (αλλά και των ενδοσχολικών εξετάσεων των υπόλοιπων τάξεων) έτσι κι αλλιώς θα ήταν τεράστιες.
Αλλά αν συνυπολογίσουμε και τα προλεχθέντα περί αντι-απεργιακής προπαγάνδας, μπορούμε να φτάσουμε στο ασφαλές συπέρασμα πως η κοινωνία θα στραφεί σύσσωμη σχεδόν ενάντια στους απεργούς εκπαιδευτικούς.

Επειδή όμως αυτό που ενδιαφέρει όλους μας, υποθέτω, είναι η επιτυχία μιας απεργίας,ενός κοινωνικού αγώνα, και όχι η απεργία ως αυτοσκοπός,πρέπει να συνυπολογίσουμε τα πάντα πριν αποφασίσουμε να ταχθούμε υπέρ ή κατά της προκήρυξης απεργίας μέσα στις εξετάσεις.

Ωφελεί σε κάτι μια απεργία που θα αναβάλει τις εξετάσεις, θα δημιουργήσει αναταραχή και ανατροπή του προγραμματισμού χιλιάδων οικογενειών, αν αυτή τελικά διεξαχθεί από τους ίδιους και τους ίδιους εργαζομένους;
Κατά τη γνώμη μου, σαφέστατα όχι.
Αντιθέτως, μια τέτοια απεργία αφενόςθα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα για τον κλάδο, αφού θα δοθεί η αφορμή και για περαιτέρω καταστροφικές -γι' αυτόν- κυβερνητικές αποφάσεις και αφετέρουμπορεί να οδηγήσει και σε συνολικότερη επίθεση κατά των εναπομεινάντων εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Ήμουν πάντοτε αντίθετος με τις απεργίες των λίγων.



Ξέρετε τι θα γίνει, αν πάρουν την απόφαση της απεργίας πάνω τους οι πρόεδροι των κατά τόπους ΕΛΜΕ;
Θα κρυφτούν πίσω τους οι εκπαιδευτικοί, ευθυνόφοβα "θα κόψουν κίνηση" στην αρχή και μόλις σφίξουν τα πράγματα με απειλές της κυβέρνησης περί επιστράτευσης κλπ, οι εργαζόμενοι θα κρεμάσουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και θα κάνουν τους ανήξερους που "ήθελαν να δουλέψουν, μα οι συνδικαλιστές δεν τους άφηναν".

Επειδή λοιπόν η εξέλιξη αυτή μοιάζει σχεδόν βέβαιη (βάζω και στοίχημα, που λένε), υπάρχει μία και μόνο λύσηπου μπορεί να δώσει λύση στο ζήτημα:
Να στηθούν κάλπεςστα σχολεία και -ει δυνατόν- όλοι οι καθηγητές να αποφασίσουν αν θέλουν να προχωρήσουν σε αυτήν την ακραία κίνηση.

Αν το αποφασίσουν συνολικά σαν κλάδος, τότε αναλαμβάνουν και το βάρος της ευθύνηςπου τους αναλογεί και εξωθούνται αναγκαστικά στη στήριξη της απόφασης που θα λάβουν, όποια κι αν είναι αυτή.
Αν ψηφίσουν κατάτης απεργίας, τότε ούτε γάτα ούτε ζημιά, θα κάτσουν να απολαύσουν με την έγκρισή τους τον μνημονιακό βιασμό.
Αν ψηφίσουν υπέρ, τότε θα αναγκαστούν να την τηρήσουν και να την περιφρουρήσουν, γνωρίζοντας εξαρχής τη δυσκολία του εγχειρήματος.

Έτσι, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να κινηθεί ενάντια στον κλάδο συνολικά και όχι απλώς σε κάποιους συνδικαλιστές αμφιβόλου ποιόητητος και προθέσεων.
Η κοινή γνώμη στην απεργία δε θα βλέπει πάλι "δέκα συριζαίους που γουστάρουν να κάνουν μπάχαλα",αλλά έναν κλάδο υψώνει το ανάστημά του ενάντια στην κυβέρνηση.
Τότε και η κοινή γνώμη θα το αντιμετωπίσει αλλιώς το ζήτημα.
Άλλο είναι εξάλλου η επαναστατική γυμναστική δέκα φιλομπάχαλων και άλλο ο αγώνας σύσσωμου του κλάδου.

Τελοσπάντων, σε αυτή τη χώρα ας αναλάβουμε κάποια στιγμή ο καθένας μας την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών μας.
Να μην κρυβόμαστεπίσω από συνδικαλιστικές ηγεσίες, από κομματικές επιλογές και τα τοιαύτα.
Η επιλογή στις εκλογές είναι εύκολο πράγμα και δίχως κόστος.
Η επιλογή του αγώνα όμως είναι μια δύσκολη και συνειδητή επιλογή δίχως γυρισμό.

Αν θέλουν οι πολλοί την απεργία, έχει καλώς. Ιδού η Ρόδος...
Αν όμως θέλουν την υπακοή, απλά τα πράγματα: Ιδού το πήδημα!
Ας επιλέξει ο καθένας συνειδητά: τη Ρόδο ή το πήδημα;

Δείξε μου το μηχανογραφικό σου, να σου πω ποιος είσαι

$
0
0
"Τι θες να γίνεις παιδί μου;
Μπάτσος ή δάσκαλος;
Θες να περάσεις στην Ιατρική, στο Παιδαγωγικό, στη Φιλολογία, στη Νομική, στο Μαθηματικό, στο Πολυτεχνείο, στην Πάντειο;
Να πας να κάνεις τι; Πάρεα στους ανέργους ή στους ψωμόλυσες δασκαλάκους, τους δικηγοράκους και τους γιατρουδάκους;

Δήλωσε στο μηχανογραφικό σου πρώτα την Αξιωματικών Αστυνομίας κι άμα δεν γράψεις καλά, δήλωσε για καβάντζα και την Αστυφυλάκων.
Πήγαινε εκει να λιγδώσει το άντερό σου!
Εκεί θα σε σέβονται.
Όχι να γελάνε μαζί σου, όπως θα γελάνε άμα γίνεις δάσκαλος και κυκλοφορείς με μπαλωμένα παντελόνια ή καθηγητής που άνεργος θα εκλιπαρείς για ένα ιδιαίτερο.
Κύρος έχει παιδί μου η δουλειά που δίνει ψωμί. Που σου δίνει σιγουριά.
Έτσι θα παντρευτείς και πιο γρήγορα και πιο εύκολα.
Ποια δε θα σε πάρει όταν θα ξέρει πως σ' αυτές τις δύσκολες εποχές έχεις απ' τα 20 σου ένα σίγουρο μισθό;

Εξάλλου, αν γίνεις μπάτσος θα 'χεις και τα τυχερά σου.
Και δε θα σου κουνιέται και κανείς.
Γιατί μπορεί εσένα τώρα να σε γράφουν στα τέτοια τους, αλλά τη στολή όλοι τη φοβούνται και τη σέβονται.
Μπάτσος να γίνεις, παιδί μου, να 'χεις το κεφάλι σου ήσυχο."

Αυτή είναι η τυπική συμβουλή του μέσου πατέρα στο παιδί του που ετοιμάζεται να συμπληρώσει το μηχανογραφικό του, στο οποίο δηλώνει τις σχολές στις οποίες θέλει να περάσει.



Σοφά μου είπε πρόσφατα κάποιος:

"Για να δεις σε τι κατάσταση είναι μια κοινωνία, δες ποιο επάγγελμα πληρώνει καλύτερα και ποιο έχει μεγαλύτερο κύρος.
Τη δεκαετία του '80 τους δημοσίους υπαλλήλους.
Τη δεκαετία του '90 τους χρηματιστές.
Τη δεκαετία του 2000 τους μπάτσους.
Οι περισσότεροι γονείς σήμερα θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν μπάτσοι. 
Όταν σε μια κοινωνία υπάρχει το αίτημα να παίρνουν οι μπάτσοι περισσότερα απ' τους γιατρούς και τους δασκάλους σημαίνει ότι θεωρεί την ασφάλεια μεγαλύτερη αξία από την υγεία και τη μόρφωση, δηλαδή από το ζην και το ευ ζην.
Τότε μπορείς να πεις πως αυτή η κοινωνία πέθανε."

Ε λοιπόν, τι περιμένουμε ακόμη για να πειστούμε γι' αυτό;
Μια κοινωνία που δε θα ήταν νεκρή θα αντιδρούσε πολύ διαφορετικά απ' ό,τι η δική μας.
Σήμερα θα ήταν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος για να υπερασπιστεί διαδηλώνοντας το δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Θα πλημμύριζαν τους δρόμους της Αθήνας μυριάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές και γονείς για να διαδηλώνουν και να απαιτούν σεβασμό στην παιδεία και στους λειτουργούς της και καλύτερη χρηματοδότησή της, για να επιτελέσει το θεόπνευστο έργο της.
Έτσι όπως έγινε στην Ισπανία προχθές και αναγκάστηκε ο Ραχόι να πάρει πίσω τα δικά του νομοσχέδια.
Αντ' αυτού μια συζήτηση με οποιονδήποτε θα σας πείσει πως στη χώρα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι εκπαιδευτικοί είναι μουδιασμένοι, οι μαθητές είναι άβουλοι δικεπεραιωτές εξεταστικών υποχρεώσεων, οι φοιτητές μπεκροπίνουν σε κάνα ουζερί κι οι γονείς παρακολουθούν mega για να τους πει πώς να αντιδράσουν ενάντια στους "κακούς καθηγητές".

"Η Ελλάδα πέθανε.
Έκανε τον κύκλο της."
Έτσι έλεγε προφητικά ο Βέγγος σ' ένα έργο του Αγγελόπουλου.
Ισχύει. Διότι μόνο οι πεθαμένοι δεν αντιδρούν στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Μόνη ελπίδα να μην έχουμε πεθάνει είναι να είμαστε απλώς σε μακροχρόνιο κώμα.
Αλλά ακόμα κι έτσι να ήταν, πόσες ελπίδες θα είχαμε άραγε να ξυπνήσουμε;

Ας σεβαστούμε λοιπόν εμείς οι αριστερίζοντες πως αυτή η χώρα τέλειωσε και να πάψουμε να καλούμε τους υπολοίπους σε ξεσηκωμούς και τα τοιαύτα.
Δεν έχει νόημα να μιλάς στον πεθαμένο.
Μοιάζουμε με χαροκαμένες χήρες που μοιρολογούν πάνω απ' τον τάφο.
Όσο κι αν της ζητάμε να σηκωθεί, αυτή δεν ακούει, δεν αντιδρά, δε σαλεύει, δεν αισθάνεται.
Γιατί, είπαμε, η Ελλάδα πέθανε.
Viewing all 371 articles
Browse latest View live